Το κογιότ τώρα δικαιώνεται!

Γράφει ο Παύλος Σφέτσας

Μέτρα για την καταπολέμηση της οπαδικής βίας ανακοίνωσε η κυβέρνηση, τα οποία είδε η οπαδική βία και κρύφτηκε! Κέρασε ακόμη ένα παυσίπονο, που –δυστυχώς- όμως είναι αναβράζον!

Μέτρα για την αντιμετώπιση των δολοφονικών φαινομένων εντός και εκτός γηπέδων έχουν εξαγγελθεί κάμποσα. Τον περασμένο Αύγουστο είχε αποφασιστεί να κλείσουν οι λέσχες των οργανωμένων οπαδών, εκτός από έναν επίσημο σύνδεσμο κάθε ομάδας που θα βρίσκεται στην έδρα της ΠΑΕ. Ήταν λίγο μετά την… ανενόχλητη κάθοδο 100 φονιάδων από την Κροατία.

Όου, γουέιτ! Δεν είχαν αυστηροποιηθεί… «οι κανόνες που διέπουν την λειτουργία των λεσχών φιλάθλων και δεν δημιουργήθηκε ένας ολοκληρωμένος ελεγκτικός μηχανισμός με σκοπό την πρόληψη, αλλά και τιμωρία, εγκληματικών πράξεων που διαπράττονται από μέλη των λεσχών» τον Αύγουστο του 2011 με το νομοσχέδιο «Αντιμετώπιση της βίας στα γήπεδα, της φαρμακοδιέγερσης, των προσυνεννοημένων αγώνων και λοιπές διατάξεις»; Ούτε με τα μέτρα του 2022 αντιμετωπίστηκε το φαινόμενο; Τελικά μήπως έχει χαλάσει η μεζούρα και δεν μετράει καλά;

Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι ο οπαδός δεν είναι φονιάς. Ο οπαδός είναι ένας «άρρωστος» φίλαθλος, που φανατίζεται με την ομάδα του, θέλει το καλό της, τις νίκες της, και μέχρι εκεί. Διαβάζει, ακούει και γενικά ενημερώνεται για τα πάντα και δεν αρκείται στο δίωρο παρακολούθησης του παιχνιδιού. Κι αυτός φίλαθλος είναι. Αυτός που πετάει κέρματα και πέτρες, μολότοφ, μπλέκεται σε φασαρίες, κουβαλάει στειλιάρια, παλούκια και μαχαιρώνει είναι αρχικά βάρβαρος, και καταντάει φονιάς. Νομίζω πως οι διαφορές είναι σαφείς…

Από εκεί και έπειτα συνεχώς καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται. Άρα υπάρχουν πολλές μορφές βίας. Γι’ αυτές τι κάνουμε ακριβώς; Γιατί στην επικαιρότητα βρίσκεται το ζήτημα της φυσικής βίας, της σωματικής. Θα ξεχαστεί βέβαια σε λίγο καιρό όλο αυτό, θα πιαστούμε με κάτι άλλο, όπως πάντα, αλλά μέχρι τότε να ματσαλίσουμε το αναβράζον… Έχει γίνει κάτι για την αντιμετώπιση της σωματικής βίας; Γίνεται με ανακοινώσεις από τα αναλόγια και τα γραφεία; Τι έχουμε κάνει για τη σεξουαλική βία; Τη συναισθηματική, την ψυχολογική, την πνευματική, την πολιτιστική, τη λεκτική, την οικονομική, την παραμέληση;

Εδώ δεν θα δώσουμε τις λύσεις μέσα από τις λέξεις. Προβληματισμούς εκθέτουμε γιατί δεν έχουμε συνηθίσει να καταπίνουμε αμάσητα τα αναβράζοντα. Προσπαθούμε να εκτιμήσουμε την κατάσταση, αφού η τηλεόραση έχει γεμίσει με ειδικούς εισαγγελείς διά πάσα νόσον και πάσαν μαλακίαν. Έχει γεμίσει με άσχετους, γεμάτους ευχολόγια, που διακόπτουν τον συνομιλητή τους, που δεν επικρατεί μια ηρεμία και ένας σεβασμός, ώστε να καταλάβει ο τηλεθεατής, που δεν συζητά για την ουσία παρά κραυγάζει, και που βγάζει εύκολα συμπεράσματα. Που πετάει ένα «φταίνε τα video games», αλλά μια χαρά δείχνει τον στρατιώτη στον πόλεμο, με την κάμερα στο κράνος και σου φέρνει το «Call of Duty» στο σαλόνι! Κάθε γενιά ακούει για τους στίχους των τραγουδιών, λες και οι χεβιμεταλάδες στα νιάτα μας έγιναν σατανιστές! Άσε πια μ’ αυτή τη Θάτσερ… Άλλη καραμέλα αυτή, αναβράζουσα! Παναγίες οι Άγγλοι στα γήπεδα παιδιά, αλλά εκτός αυτών μαχαιρώνονται!

Μας ένοιαξε ο εκβιασμός στην εργασία, να ενδώσεις σε σεξουαλικές ορέξεις για ικανοποίηση των δικαιωμάτων σου; Δεν μιλάμε φυσικά για την φασιστική πολιτική ορθότητα, που θεωρεί και το φλερτ παρενόχληση… Πως θα αντιμετωπίσουμε τη μαυρίλα στις ψυχές μας που δημιουργεί η καθημερινότητα και η προσπάθεια επιβίωσης; Αυτό το συναίσθημα όταν πνίγεται η προσωπικότητά σου… Πως αντιμετωπίζονται οι δογματισμοί κάθε είδους, που σου καπελώνουν τις πεποιθήσεις; Όλοι αυτοί, οι πιστοί υπάκουοι στην πολιτική ορθότητα στα παραθύρια, δεν ασκούν ψυχολογική βία προκαλώντας φόβο; Δεν τραυματίζουν ψυχές, χρησιμοποιώντας και λεκτική –πλέον- βία με ταμπέλες, επειδή είναι τάχα άλλης κουλτούρας και παράδοσης; Της δικής τους, της σωστής… Τι έκανε αλήθεια το κράτος για να λυθεί το πρόβλημα της οικονομικής βίας και πως αντιμετώπισε τις κοινωνικές ανισότητες που οδηγούν και στην παραμέληση; Έλυσε με ανακοινώσεις την οπαδική βία, κομπλέ, δεν θα ξαναδούμε μπαχαλάκηδες! Κεκλεισμένων των θυρών και οι διαδηλώσεις που οδηγούν σε φλεγόμενους κάδους από εδώ και στο εξής!

Οι πραγματικοί ειδικοί εξηγούν πως το πρόβλημα είναι η εξοικείωση. Όλα τα βίαια που παρακολουθούμε δρουν υποσυνείδητα και δημιουργούν ένα αίσθημα απάθειας απέναντι σε δυσάρεστα γεγονότα που αφορούν συνανθρώπους τους. Καθοριστικό και καίριο ρόλο στην αντιμετώπιση παίζει, λένε, το οικογενειακό περιβάλλον.

Ρε μάνα τα παιδιά στη Σομαλία τρώνε βραστά φύλλα και δεν με νοιάζει! Γιατί δεν μου εξήγησες ότι είναι άδικο όσα τραβάει η ψυχούλα το κογιότ, επειδή το «μιπ μιπ» είναι Κεντέρης;