Κοινωνικοί φορείς - 5 Νοεμβρίου, 2014

Σε συνέντευξή του στην ΩτΦ ο συγγραφέας κ. Ασποστόλης Αρτινός τονίζει ; «Η κρίση κάνει τον πνευματικό κόσμο πιο στοχαστικό»

orafok 5 Νοεμβρίου, 2014

0 187 34 second read

Πολυγραφότατος συγγραφέας ο συντοπίτης μας κ. Αποστόλης Αρτινός μιλάει για την κρίση, το ελληνικό βιβλίο, τη δημοσιογραφία που σπούδασε αλλά δεν αγάπησε ποτέ και την Άμφισσα, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Ώρα της Φωκίδας

Αναφερόμενος στις πολιτιστικές δομές στην Άμφισσα διακρίνει κοινωνική αδιαφορία, ενώ τονίζει ότι είναι απαξιωμένες. Αν και έχει αρκετά βιβλία στο ενεργητικό του, γράφει λιγότερο, όπως λέει και περισσότερο σβήνει ακολουθώντας τις συμβουλές των ανθρώπων που εκτιμά τη γνώμη τους. Θεωρεί δε ότι η κριτική δεν μπορεί να χαλάσει φιλίες, ίσως μόνο να τις διαταράξει για λίγο.

ΩτΦ: Έχουμε πολλά κοινά γνωρίσματα. Και οι δυο σπουδάσαμε δημοσιογραφία και οι δυο ζούμε από το γράψιμο. Πως είναι η δική σας ζωή αγκαλιά με ένα πληκτρολόγιο;

Αποστόλης Αρτινός: Δεν ζω αγκαλιά μ’ ένα πληκτρολόγιο. Γράφω πολύ λίγο. Τα κείμενα μου είναι ολιγοσέλιδα. Περνούν μέρες ολόκληρες χωρίς να “χτυπήσω” ούτε μια λέξη. Μ’ αρέσει να περνώ τη μέρα μου χαζεύοντας, να ξεφυλλίζω βιβλία και να συναντώ τους φίλους μου. Δεν είμαι μια workaholicπερίπτωση.

ΩτΦ: Μπορεί να ζει κάποιος από τα βιβλία του στην Ελλάδα;

Α.Α.: Όχι δεν μπορεί! Η αγορά της ελληνικής γλώσσας είναι πολύ μικρή. Δυο, τρεις περιπτώσεις είναι αυτές που θα μπορούσαμε να πούμε ότι έβγαλαν ή βγάζουν χρήματα απ’ τα βιβλία τους και όλες είναι περιπτώσεις παραλογοτεχνίας. Συγγραφείς ρομάντζων για την ξαπλώστρα των διακοπών. Δεν το χω και δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου.

ΩτΦ: Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και προπάντων το internet είναι οι βασικοί εχθροί του βιβλίου και οι κύριες αιτίες για την μεγάλη κάμψη των πωλήσεων. Από πού πιστεύετε ότι ξεκινάει το πρόβλημα και τι θεωρείτε ότι πρέπει να γίνει για να μάθει ο Έλληνας ν’ αγαπάει τα βιβλία;

Α.Α.: Ο ψηφιακός πολιτισμός είναι ένα πεπρωμένο, δεν νομίζω ότι χρειάζεται λοιπόν να θρηνολογούμε πάνω σ’ αυτό. Προσωπικά το internet είναι αυτό που μ’ έχει μορφώσει και όχι το σχολείο και οι σπουδές μου. Η φιλαναγνωσία είναι ένα ζήτημα παιδείας, μια καλλιέργεια που θα πρεπε να ξεκινάει απ τα σχολεία, αλλά στην χώρα μας δεν είναι έτσι. Η ανάγνωση είναι μια μοναδική εμπειρία και γι αυτό μια συνθήκη ευάλωτη στο ευρύτερο περιβάλλον της, εκπαιδευτικό και κοινωνικό.

ΩτΦ: Για τις εφημερίδες που συνεργαστήκατε κάνατε κριτική βιβλίων. Παίρνοντας για λίγο αποστάσεις από το ρόλο του συγγραφέα θέλω να μου κρίνετε πόσο η κρίση έχει επηρεάσει την ποιότητα του εγχώριου βιβλίου;

Α.Α.: Δούλεψα είκοσι χρόνια σε διάφορες εφημερίδες, στην Καθημερινή, στην Ελευθεροτυπία και αλλού, δημοσιεύοντας κυρίως κριτικές βιβλίων, μη κάνοντας δηλαδή μια καθαρά δημοσιογραφική δουλειά. Παρ’ όλα αυτά ήταν για μένα ένας πολύ ανθυγιεινός χώρος, με πολλές απαιτήσεις και με ελάχιστα χρήματα. Η κρίση δεν νομίζω ότι έχει επηρεάσει αρνητικά την ποιότητα του βιβλίου όπως λέτε, ούτε γενικότερα την πνευματική παραγωγή. Αντιθέτως θα έλεγα ότι μας έχει κάνει όλους πιο στοχαστικούς. Η τέχνη τροφοδοτείται απ’ την κρίση, είναι η ίδια μια κρίση, μια δοκιμασία που απελευθερώνει το υποκείμενο της, εξαγνίζοντάς το.

ΩτΦ: Όταν ασκείς οποιαδήποτε μορφή κριτικής πολλές φορές αναγκάζεσαι να γίνεις «κακός», ακόμη και με ανθρώπους που είναι στο πολύ κοντινό σου περιβάλλον. Αυτό πως το αντιμετωπίσατε; Σήμερα, πως αισθάνεστε διαβάζοντας ενδεχομένως μια άσχημη κριτική για τα βιβλία ή τις εκθέσεις σας;

Α.Α.: Οι φιλίες αντέχουν στις κριτικές, ακόμη και όταν προς στιγμήν δοκιμαστούν. Τα κείμενα μου είναι ανοικτά στις κριτικές των άλλων. Σχεδόν όλα μου τα βιβλία έχουν περάσει από τη κρίση συγγραφέων φίλων μου. Το βιβλίο μου Τα γράμματα της Ντόρας πήρε την έγκριση του Βαλτινού πριν κυκλοφορήσει. Ακούω τις όποιες παρατηρήσεις τους. Στα κείμενα μου συνήθως σβήνω παρά γράφω. Δεν υπάρχουν αχειροποίητα κείμενα. Δεν είναι τέτοια τα δικά μου.

ΩτΦ: Από τη δημοσιογραφία η πλέον συνήθης μετάβαση είναι στην πολιτική. Εσείς πως και επιλέξατε το δύσκολο δρόμο της τέχνης και της συγγραφής;

Α.Α.: Σπούδασα δημοσιογραφία και επικοινωνία αλλά πότε στην πραγματικότητα δεν μ’ ενδιέφερε να δουλέψω σαν δημοσιογράφος. Δεν είναι και στο χαρακτήρα μου άλλωστε. Η δουλειά μου στις εφημερίδες, όπως σας είπα και πιο πάνω, δεν ήταν δημοσιογραφική. Και το δρόμο της συγγραφής δεν τον επέλεξα εγώ, με επέλεξε αυτός. Συνήθως έτσι είναι πάντα. Αν και νομίζουμε ότι χαράζουμε τις διαδρομές μας στην πραγματικότητα είναι αυτές που μας χαράσσουν.

ΩτΦ: Αμφισσιώτης βέρος. Που εντοπίζετε τη μεγαλύτερη ζημία της κρίσης στην Άμφισσα και γενικότερα στη Φωκίδα;

Α.Α.: Αμφισσιώτης βέρος, αλλά που εδώ και 25 χρόνια ζω στην Αθήνα, αν και επισκέπτομαι πολύ συχνά την Άμφισσα, όλο και πιο συχνά μεγαλώνοντας. Τη μεγαλύτερη ζημιά όμως μέσα στην κρίση μπορώ να σας βεβαιώσω ότι δεν την έπαθε η επαρχία αλλά τα μεγάλα κέντρα. Η Αθήνα του 2012 ήταν μια πολύ δύσκολη εμπειρία, ένα ασφυκτικό περιβάλλον, ένα αδιέξοδο που το αντιλαμβανόσουν παντού, στους άστεγους, στα σκυμμένα πρόσωπα των ανθρώπων, στα πυρπολημένα κτήρια. Ευτυχώς το κλίμα έχει αρχίσει να αλλάζει. Οι μικρές πόλεις αντιθέτως είναι πολύ πιο ανθεκτικές στις δοκιμασίες.

ΩτΦ: Στο νομό μας έχουμε την ευτυχία να διαθέτουμε το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών και φυσικά το Μουσείο, δυο βαριά χαρτιά στον τομέα του πολιτισμού παγκόσμιας αναγνώρισης και αποδοχής. Η ύπαρξή τους πόσο διευκολύνει νέους ανθρώπους που είναι στο ξεκίνημα της πορείας τους, τόσο από την περιοχή, όσο και γενικότερα;

Α.Α.: Είναι αυτά τα δύο αλλά και πολλά άλλα που μένουν όμως δυστυχώς απαξιωμένα. Το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών που αναφέρεις, έχει γνωρίσει και καλύτερες μέρες. Το Μουσείο Δελφών φαίνεται να διοικείται τώρα από μια εμπνευσμένη γυναίκα ή έστω με αρκετές αντοχές. Στην Άμφισσα όμως υπάρχει η Πινακοθήκη Παπαλουκά που είναι εντελώς απαξιωμένη και σ’ ένα ακατάλληλο χώρο ενώ θα μπορούσε για παράδειγμα να μεταφερθεί στον χώρο του παλαιού νοσοκομείου της Άμφισσας που προοριζόταν, κακώς κατά τη γνώμη μου, για Λαογραφικό Μουσείο, ενώ είναι ένας μοναδικός εκθεσιακός χώρος που θα αναδείκνυε και τη συλλογή της. Η συλλογή των ανθιβόλων του Παπαλουκά και το έργο του στην Μητρόπολη είναι ένα τεράστιο πνευματικό κεφάλαιο της πόλης που δυστυχώς το μέγεθός του δεν έχει γίνει αντιληπτό. Υπάρχει μια σειρά τέτοιων παραδειγμάτων που μαρτυρούν μια αδιαφορία, όχι μόνο πολιτική, αλλά πρωτίστως κοινωνική, κι αυτό είναι το πιο απογοητευτικό.