Παναγιώτης Πολίτης , πρόεδρος των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ:“Θα συνεχίσουμε να κάνουμε το χώμα ατσάλι”

Την άποψη ότι με ευθύνη της Ε.Ε. που έχουν αποδεχτεί μοιρολατρικά όλες οι κυβερνήσεις η ΛΑΡΚΟ δεν προχώρησε ποτέ στην καθετοποίηση της παραγωγής της , κάτι που αν είχε συμβεί θα ήταν κατά 40% πιο ανταγωνιστική σε σχέση με άλλες εταιρίες στην Ευρώπη καταθέτει στην εφημερίδα μας ο πρόεδρος του σωματείου της ΛΑΡΚΟ κ Παναγιώτης Πολίτης .
Το θέμα έρχεται ξανά στην επικαιρότητα μετά την απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε άμεσο κλείσιμο του εργοστασίου που συνδιάζεται με απόλυση τουλάχιστον 1300 εργαζομένων και το ξεσπίτωμα 300 περίπου οικογενειών (σσ η εταιρία έχει σπίτια που διαθέτει στους εργαζομενούς της στη Λάρυμνα) που χρόνια τώρα κάνουν το χώμα ατσάλι.

“Θα συνεχίσουμε να κάνουμε το χώμα ατσάλι”

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η ΛΑΡΚΟ δεν είναι οικονομικά βιώσιμη και επιπλέον ότι θα ξεκινήσουν και τα πρόστιμα από την Ε.Ε. Η δικιά σας η άποψη ποια είναι;
Η χώρα μας έχει στο υπέδαφος το 90% των συνολικών κοιτασμάτων νικελίου και κοβαλτίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η ΛΑΡΚΟ είναι η μοναδική βιομηχανία παραγωγής σίδερονικελίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση που παράγει αξιοποιώντας δικά της μεταλλεύματα με την τεχνογνωσία 60 ετών στην μέθοδο της πυρομεταλλουργίας.
Το σίδερονικέλιο με το χρώμιο, που επίσης διαθέτει η Χώρα μας, είναι οι πρώτες ύλες για την παραγωγή Ανοξείδωτου Χάλυβα, προϊόν τεράστιας υπεραξίας που αξιοποιείται για οικιακές συσκευές, εργαλεία και μηχανήματα ιατρικής, κατασκευή βιομηχανικών μηχανών, ναυπήγηση και αεροναυπηγική, αυτοκινητοβιομηχανία, στην μεταφορά και αποθήκευση των υγρών και στερεών τροφίμων, στην μεταφορά και αποθήκευση καυσίμων, στις κατασκευές και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Η ΛΑΡΚΟ έχει παράξει με πείραμα παραγωγικής εμβέλειας ανοξείδωτο χάλυβα από το 1982, αλλά με πολιτική απόφαση, κατεύθυνση από την Ευρωπαϊκή Ένωση που έχουν αποδεχτεί όλες οι κυβερνήσεις, δεν προχώρησε ποτέ η καθετοποίηση της παραγωγής της. Αν είχε περπατήσει η κατασκευή μονάδας παραγωγής, σύμφωνα με την έκθεση, η ΛΑΡΚΟ θα ήταν κατά 40% πιο ανταγωνιστική σε σχέση με άλλες βιομηχανίες στην Ευρώπη και αυτό γιατί θα ξεκινούσε έχοντας επιπλέον κέρδος τα έξοδα της μεταφοράς και το κόστος ενέργειας. Οι πελάτες της ΛΑΡΚΟ μεταφέρουν το σιδηρονικέλιο με καράβια στις πιο απομακρυσμένες χώρες της Ευρώπης και από παγωμένο, στέρεο πού είναι, καταναλώνουν τεράστια ενέργεια για να το ρευστοποιήσουν και να το επεξεργαστούν, ενώ εμείς, στη ΛΑΡΚΟ θα γινόταν η επεξεργασία κατευθείαν, σε γραμμή συνέχειας της παραγωγής. Και φυσικά σε αυτό δεν υπολογίζονται οι δυνατότητες παραπέρα μεταποιήσεις μέχρι τα τελικά προϊόντα.
Σήμερα οι τιμές του σιδηρονικελίου έχουν σπάσει ρεκόρ δεκαπενταετίας και σύμφωνα με τα κέντρα τιμών μετάλλου το επόμενο διάστημα θα τριπλασιαστούν με σταθεροποίηση. Η ΛΑΡΚΟ με τις δυνατότητες που έχει έπρεπε να ήταν σε παραγωγή και κερδοφόρα.
Η κυβέρνηση αποκαλεί τη ΛΑΡΚΟ μη βιώσιμη αναπτύσσοντας την επιχειρηματολογία της σε δύο πυλώνες. Στο ενεργειακό κόστος και το χρέος της ΛΑΡΚΟ στη ΔΕΗ και στο πρόστιμο των κρατικών ενισχύσεων. Με αυτούς τους δύο πυλώνες την προ πτώχευσε, διόρισε ειδική διαχείριση για να την εκκαθάριση εν λειτουργία με στόχο να την εκποίηση σε κομμάτια. Εδώ πρέπει να πούμε ότι όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν μιλούν για εξυγίανση και για την εύρεση στρατηγικού επενδυτή, δηλαδή κάνουν κριτική στην κυβέρνηση επί της διαδικασίας και όχι επί της ουσίας.
Ας ξεκινήσουμε από το ενεργειακό κόστος και το χρέος της ΛΑΡΚΟ στη ΔΕΗ. Ο Μποδοσάκης εγκατέλειψε τη ΛΑΡΚΟ υπερχρεωμένη, την πήραν οι τράπεζες και την περίοδο 1982 – 1986 μέσα από την παραγωγή της ξεχρέωσε τρεις φορές τα θαλασσοδάνεια του Μποδοσάκη. Το 86 μπαίνει σε εκκαθάριση εν λειτουργία πραγματοποιώντας απολύσεις, ξεχρεώνοντας από την παραγωγή της τους πιστωτές. Το 1989 ιδρύεται η σημερινή Γενική Μεταλλευτική Μεταλλουργικη ΛΑΡΚΟ Α.Ε.
Από το 1989 όπου κύριος μέτοχος της έγινε το κράτος, αλλά και η ΔΕΗ κατά 11% , μέχρι και σήμερα, η ΛΑΡΚΟ χρεώνεται κατά 100% πιο πολύ από ότι χρεώνονται άλλες ενεργοβόρες επιχειρήσεις π.χ. Αλουμίνιο της Ελλάδας, όμιλος Στασινόπουλος κ.α. Συγκεκριμένα η ΛΑΡΚΟ πληρώνει τη μεγαβατώρα 75 ευρώ όταν οι άλλες ενεργοβόρες επιχειρήσεις στην πλήρωναν 30 και 40, ενώ σήμερα υπό ειδική διαχείριση την πληρώνει πάνω από 220 ευρώ. Αν γίνει λογαριασμός μεταξύ ΛΑΡΚΟ και ΔΕΗ και υπολογιστεί η κατανάλωση της ΛΑΡΚΟ με τιμές που έπαιρναν οι άλλες ενεργοβόρες επιχειρήσεις, τότε η ΔΕΗ είναι να επιστρέψει στην ΛΑΡΚΟ πάνω από 100 εκατομμύρια.
Άρα, όταν η κυβέρνηση λέει ότι είναι δύσκολες οι συγκυρίες με την ενέργεια για τη βιωσιμότητα της ΛΑΡΚΟ, θα πρέπει να συνεχίσει και να απαντήσει για το τι θα κάνει σε αυτές τις δύσκολες συγκυρίες και στις άλλες ενεργοβόρες επιχειρήσεις και να αντιμετωπίσει τη ΛΑΡΚΟ με ίδια μέτρα και ίδια σταθμά.
Όσο αφορά το πρόστιμο των κρατικών ενισχύσεων είναι πρόστιμο και όχι χρηματοδότηση που δέχτηκε η ΛΑΡΚΟ από το κρατικό προϋπολογισμό. Πρόστιμο επειδή ο μέτοχος έκανε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου. Πρόστιμο που αξιοποιήθηκε μία δεκαετία και πλέον για να μην μπορεί να χρηματοδοτηθεί η ΛΑΡΚΟ από τράπεζες και από άλλες πηγές. Πρόστιμο που αξιοποιήθηκε για την οικονομική της ασφυξία. Ένα πρόστιμο που θα διαγραφεί, όπως λένε, με την πτώχευση της.

Ενώ υπάρχει προοπτική γιατί φοβάστε; Μπορεί να την πάρει ιδιώτης και να είναι και καλύτερα.
Στο σύστημα που ζούμε τα εργοστάσια ανοίγουν και κλείνουν σύμφωνα με τα συμφέροντα. Το επόμενο διάστημα και όσο προχωράμε στην πράσινη μετάβαση οι μεγάλες μπίζνες για τα συμφέροντα είναι στην πράσινη ενέργεια και στην αποθήκευση αυτής. Το νικέλιο και το κοβάλτιο είναι το νέο πετρέλαιο, είναι η ύλη που θα φτιαχτούν οι μπαταρίες. Τόσο το νικέλιο, όσο και το κοβάλτιο που προορίζεται για την κατασκευή μπαταριών, δεν βγαίνει με την επεξεργασία που γίνεται μέχρι σήμερα στο εργοστάσιο της Λάρυμνας έχει εντελώς διαφορετικό παραγωγικό χαρακτήρα, βγαίνει με τη μέθοδο της υδρομετάλουργίας και με χημικά σε μεγάλες εκτάσεις στα μεταλλεία. Αν πάρουμε υπόψη την παραδοχή της κυβέρνησης ότι οι επενδυτές θέλουν να απομακρύνουν το κεφάλαιο της τεχνογνωσίας που είναι οι εργαζόμενοι από το εργοστάσιο και από τους οικισμούς και τα συνδέσουμε με την προοπτική των μεγάλων συμφερόντων, τότε βγαίνει το συμπέρασμα ότι το κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ και της παραγωγικής διαδικασίας που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα κυριαρχεί στο τραπέζι. Αυτό είναι έγκλημα. Εμείς δεν απορρίπτουμε την παράλληλη προοπτική αξιοποιήσεις και με αυτή τη μέθοδο, απορρίπτουμε σε κάθε περίπτωση το κλείσιμο και την αλλαγή παραγωγικού χαρακτήρα. Επίσης με την ιδιωτικοποίηση κανένας δεν διασφαλίζει αν η αξιοποίηση των μεταλλευμάτων, είτε με τη μία μέθοδο, είτε με την άλλη, είτε και με τις δύο, θα συνεχίσει να γίνεται στη χώρα μας. Ας πάρουμε υπόψη ότι υποψήφιοι επενδυτές που είναι γνωστοί είναι παίκτες στην ενέργεια και ένας από τους δύο έχει εργοστάσιο σαν τη ΛΑΡΚΟ στη βόρεια Μακεδονία, στα Σκόπια αλλά δεν έχει μεταλλεύματα.

Μιλήσατε για «βόμβα στη Στερεά» . Γιατί θεωρείτε ότι η κυβέρνηση αποφάσισε το συγκεκριμένο διάστημα να προχωρήσει στο σχέδιο ιδιωτικοποίησης της εταιρίας;
Όσο περισσότερο περνάει ο χρόνος, τόσο ανεβαίνουν οι τιμές του νικελίου και μαθαίνει ο λαός για τις προοπτικές της ΛΑΡΚΟ ανατρέποντας μία μεθοδευμένη λασπολογία ετών. Καταλαβαίνετε ότι αν δεν το κάνουν όσο πιο γρήγορα γίνεται, τότε το έγκλημα γίνεται ορατό σε όλο και μεγαλύτερες μάζες του ελληνικού λαού για αυτό και μπαίνουν εκβιαστικά τα πρόστιμα της ευρωπαϊκής Ένωσης. Βόμβα είναι. Αν κλείσει η ΛΑΡΚΟ οι επιπτώσεις θα είναι μεγαλύτερες από αυτές που γνωρίσαμε στο Σκαλιστήρι.

Σε πολλές ανακοινώσεις σας ισχυρίζεστε ότι από το 2019 ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ συναίνεσε στην ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ. Γιατί το ισχυρίζεστε αυτό;
Τις κύριες ευθύνες για την κατάντια της ΛΑΡΚΟ τις έχουν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, όμως άμοιρος ευθυνών δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να μην περπάτησε την ιδιωτικοποίηση, όμως την αποδέχτηκε αποδεχόμενος τα μνημόνια. Ο τσακωμός που γίνεται άλλωστε μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτει ότι και αυτός την έβλεπε ως λύση και επιβεβαιώνεται αυτό, όχι μόνο από τις επιστολές που πάνε και έρχονται όταν συζητούν στη Βουλή, αλλά κυρίως από το γεγονός ότι δεν έκανε τίποτα επί της ουσίας για να της αλλάξει αυτήν την πορεία. Δεν λέμε ότι δεν προσπάθησαν διοικήσεις, με όλα τα κόμματα διορισμένες, υπήρξαν και από αυτές, αλλά ο πολιτικός ασφυκτικός κλοιός και οι περιορισμοί δεν άφηναν περιθώρια. Και από αυτήν την άποψη είναι ανούσιος ο σσακωμός διαχείρισης, όπου και εκεί υπήρχαν προβλήματα, όμως δεν είναι επί της ουσίας.

Ποια ήταν η στάση των αυτοδιοικητικών φορέων της περιοχής;
Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε. Καλή είναι συμπαράσταση από όλους και από όλες, αλλά οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ θέλουν συμπαράσταση και ο κάθε φορέας να αναπτύξει την πίεση προς την πολιτική κεντρική εξουσία σε συγκεκριμένα αιτήματα, όχι στη διασφάλιση της εργασίας γενικά και αόριστα, αλλά στη συνέχιση της ενιαίας λειτουργίας, στην ανάπτυξη της, στη διασφάλιση όλων των θέσεων εργασίας και όλων των δικαιωμάτων.
Προς το παρόν τα ψηφίσματα από τα δημοτικά συμβούλια μας καλύπτουν, αλλά δεν φτάνουν. Η τοπική διοίκηση στην περιφέρεια και στους δήμους μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο υπέρ της υλοποίησης των δίκαιων αιτημάτων των εργαζομένων, αρκεί να τα παλέψει ουσιαστικά. Αυτό σημαίνει πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με την κεντρική πολιτική σκηνή όποιος και να είναι κυβέρνηση.

Υπήρξε πρωτοφανής αλληλεγγύη στον αγώνα σας από όλη την ευρύτερη περιοχή αλλά και ολόκληρη τη Χώρα. Πως το ερμηνεύετε;
Το συνδικαλιστικό κίνημα στη ΛΑΡΚΟ έχει εμπειρία πάνω από τέσσερις δεκαετίες. Ανεξάρτητα με τις ποιες δυνάμεις είχαν την πλειοψηφία στα σωματεία η διαπάλη ταξικής προσέγγισης δεν έλειψε ποτέ. Μέσα σε αυτές τις δεκαετίες υπήρξαν νικηφόροι αγώνες, αλλά και ήττες. Η αποτίμηση σε κάθε φάση δικαιώνει αυτό που λέμε κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Η εμπειρία είναι ένα κύριο κομμάτι, το άλλο είναι το πώς συνδέεις τα αιτήματα των εργαζομένων, τις ανάγκες των εργαζομένων με τις ανάγκες των γύρω περιοχών που είναι μεγάλη μάζα απο διάφορα επαγγέλματα και παράλληλα πώς συνδέεις τη διασφάλιση της συνέχισης της λειτουργίας μίας βιομηχανίας, με τον κλάδο αλλά και με άλλους κλάδους, για να έχουν και αυτοί δουλειά και προκοπή. Από αυτή την άποψη το σύνθημα ο αγώνας των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ είναι αγώνας όλης της εργατικής τάξης της χώρας μας, μπορούμε να πούμε ότι στη ΛΑΡΚΟ έχει πάρει σάρκα και οστά.

Ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις σας;
Η συνέχιση της έκφρασης αλληλεγγύης από τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ σε άλλους εργασιακούς χώρους και προς τους εργαζομένους της ΛΑΡΚΟ, αλλά πλέον και ο συντονισμός, η οργάνωση ενιαίου αγώνα με κλάδους και εργασιακούς χώρους που σήμερα είναι στο δρόμο και μας συνδέουν τα αποτελέσματα αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής.
Σε αυτή τη βάση, όπως αποφασίσαμε την Κυριακή 13 Φλεβάρη, συντονιζόμαστε από κοινού με τα πετρέλαια και λιπάσματα Καβάλας , με τους εργαζόμενους στην cosco, με τους εργαζόμενους στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική, με τους υγειονομικούς και με τις ομοσπονδίες μας. Στις 26 Φλεβάρη στις 12:00 στο Σύνταγμα θα ενωθούμε με σωματεία ομοσπονδίες εργατικά κέντρα.
Δίνουμε τα χέρια σε αυτά που μας ενώνουν, όπως:
Ενώ οι τιμές του νικελίου είναι κερδοφόρες και αναμένεται τριπλασιασμός, κλείνουν τη ΛΑΡΚΟ και μας απολύουν.
Ενώ οι τιμές στα καύσιμα έχουν σπάσει ρεκόρ, απολύουν τους συναδέλφους στα πετρέλαια Καβάλας πατώντας στο έκτρωμα του Χατζιδάκι.
Ενώ ο λογαριασμός του ρεύματος είναι μεγαλύτερος από το μισθό, κλείνουν τους λιγνίτες, πετάνε στο δρόμο χιλιάδες εργαζομένους.
Ενώ οι αγρότες έχουν αποκλείσει όλη τη χώρα ζητώντας φθηνά εφόδια και εγγυημένες κατώτερες τιμές, απολύουν τους εργαζόμενους στα λιπάσματα Καβάλας, απολύουν τους εργαζόμενους στην κλωστοϋφαντουργία Βαρβαρέσου.
Ενώ έχουμε 100 θανάτους σχεδόν καθημερινά από την πανδημία, η κυβέρνηση δεν παίρνει κανένα μέτρο για να θωρακίσει το δημόσιο σύστημα υγείας, φέρετε με κυνισμό στους ήρωες υγειονομικούς.
Ενώ η ακρίβεια σε όλα τα προϊόντα έχει σπάσει κόκαλα σε όλους μας, οι λιμενεργάτες στην cosco που τα φορτώνουν και τα ξεφορτώνουν διεκδικούν μία πρόσληψη σε κάθε πόστο για να μην σκοτώνονται, μία μικρή αύξηση για να μπορούν να ζήσουν.

Την Παρασκευή θα είμαστε παρών στο συλλαλητήριο του εργατικού κέντρου Λιβαδειάς στις 18.30

Την Κυριακή στη συναυλία αλληλεγγύης για τη ΛΑΡΚΟ στα Ψαχνά Ευβοίας στις 11.00

Κάθε μέρα, αντιπροσωπείες εργαζομένων και συνδικαλιστών γυρίζουν τα μπλόκα των αγροτών, παίρνουν από κάθε χώρο δουλειάς της περιοχής μας, από τα μαγαζιά τα σχολεία, τις υπηρεσίες.

Η κλιμάκωση είναι 26 Φλεβάρη ενιαία απάντηση στην κυβέρνηση.

Η τελευταία λέξη των εργαζομένων είναι δεν θα βγούμε από τα σπίτια μας και από την εργασία μας, θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλά, το χώμα ατσάλι.

Τα μέτρα που μας προτείνει η κυβέρνηση τα γυρίσαμε πίσω με το ίδιο εισιτήριο.