«. Ο νέος νόμος έρχεται να συγκεράσει το δικαίωμα στη συνάθροιση με το δικαίωμα της ελεύθερης και ανεμπόδιστης κυκλοφορίας»

“Το Σύνταγμα δεν ιεραρχεί τα δικαιώματα που κατοχυρώνει, αλλά προσβλέπει στην άσκησή τους από όλους, χωρίς η ισχύς του ενός να θίγει το άλλο…” αναφέρει στην παρέμβασή του ο βουλευτής Φωκίδας κ Ι. Μπούγας αναφορικά με την ψήφιση του νόμου για τις διαδηλώσεις θέλοντας να τονίσει ότι όπως υπάρχει το δικαίωμα στη διαμαρτυρία και τη διαδήλωση υπάρχει και το δικαίωμα στην περιουσία  και στην ελεύθερη μετακίνηση προς κάθε κατεύθυνση και για κάθε σκοπό.

Επιπλέον, ο κ Μπούγας χαρακτηρίζει αβάσιμες τις καταγγελίες της αντιπολίτευσης η οποία ισχυρίζεται ότι ο «νέος νόμος αντιγράφει   πρακτικές της χούντας» καταθέτοντας στο δημόσιο διάλογο την άποψη δυο καθηγητών που ιδεολογικά δεν ανήκουν στο χώρο της ΝΔ. Ο πρώτος είναι  ο  καθηγητής κ. Νίκος Αλιβιζάτος που αναφέρει: «Όσο για τον ισχυρισμό ότι το νομοσχέδιο της Κυβέρνησης είναι το ίδιο και χειρότερο από το νόμο της χούντας, είναι νομικά τόσο ασύστατος και πολιτικά τόσο αυθαίρετος που θα μπορούσε κανείς να τον χαρακτηρίσει αγυρτεία…» και ο δεύτερος ο  καθηγητή κ Αντώνης Μανιτάκης που γράφει: «Η παρούσα Κυβέρνηση το τόλμησε. Καιρός ήταν. Δεν πήγαινε άλλο με αυτήν τη θεοποιημένη πρωτοκαθεδρία του δικαιώματος της συνάθροισης, όπου κάθε ομάδα διαδήλωνε όποτε ήθελε, όπου ήθελε και όπως ήθελε, προβάλλοντας αιτήματα και διαδίδοντας ιδέες, που η ίδια ενέκρινε ότι είναι άξια προσοχής του κοινού.

Αναλυτικά το κείμενο του κ Μπούγα:

Όσο πολύτιμη είναι η ελευθερία κάποιου να διαμαρτύρεται, δικαίωμα που είναι απολύτως κατοχυρωμένο και διασφαλίζεται απολύτως από το νέο νόμο, άλλο τόσο πολύτιμη είναι η ελευθερία κάποιου άλλου να φτάσει στο νοσοκομείο, στη δουλειά του, στο σπίτι του ή απλά να βγάλει βόλτα τα παιδιά του. Δεν υπερισχύει -όπως τόνισε στη Βουλή ο Πρωθυπουργός- σε μία Δημοκρατία το ένα δικαίωμα, έναντι των υπολοίπων. Ο νέος νόμος έρχεται να συγκεράσει το δικαίωμα στη συνάθροιση με το δικαίωμα της ελεύθερης και ανεμπόδιστης κυκλοφορίας. Θεσπίζει κανόνες για την ανεμπόδιστη διεξαγωγή συναθροίσεων με τρόπο, όμως, που δεν θα εμποδίζει τη μετακίνηση και την εργασία των πολιτών. Το δικαίωμα του συνέρχεσθαι -όπως υπογράμμισε χθες ο Πρωθυπουργός- είναι απόλυτα προστατευμένο. Όπως μάλιστα αναφέρει το άρθρο 11 του Συντάγματος, «οι υπαίθριες συναθροίσεις μπορούν να απαγορευθούν με αιτιολογημένη απόφαση της Αστυνομικής Αρχής γενικά αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, σε ορισμένη δε περιοχή αν απειλείται σοβαρά η διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής όπως ο νόμος ορίζει». Αξίζει, μάλιστα, να επισημανθεί ότι το καθεστώς των συγκεντρώσεων, οριζόταν έως τώρα από ένα Νομοθετικό και δύο Βασιλικά Διατάγματα της δικτατορίας. Το Σύνταγμα δεν ιεραρχεί τα δικαιώματα που κατοχυρώνει, αλλά προσβλέπει στην άσκησή τους από όλους, χωρίς η ισχύς του ενός να θίγει το άλλο.

Ο νέος νόμος -που βεβαίως δεν αφορά τις καθιερωμένες μεγάλες πορείες, όπως αυτές της Πρωτομαγιάς και του Πολυτεχνείου- κινείται σε πέντε κατευθύνσεις:

Πρώτον, προσδιορίζει τι   σημαίνει η διατύπωση δημόσια υπαίθρια συνάθροιση και την διαχωρίζει από τυχαίες συγκεντρώσεις που μπορεί να προκύψουν, προβλέπει κανόνες προστασίας της κοινωνικής και οικονομικής ζωής και εισάγει την αρχή της αναλογικότητας, με βάση τη σχέση ανάμεσα στην έκταση και το αποτύπωμά της στην καθημερινότητα.

   Δεύτερον, η ίδια αρχή της αναλογικότητας ισχύει και στην αντιμετώπιση μιας πορείας ή μιας διαδήλωσης που κινδυνεύει να εκτραπεί από το στόχο της. Έτσι δεν διαλύεται μία συγκέντρωση αν μπορεί να περιοριστεί. Και στην εξαιρετική περίπτωση που θα χρειαστεί να διαλυθεί θα πρέπει να συμφωνεί και να παρίσταται ο αρμόδιος εισαγγελέας Πρωτοδικών.

Τρίτον, προβλέπεται   οργανωτής μιας συνάθροισης, που θα είναι ο κύριος εκπρόσωπος των διαδηλωτών και συνομιλητής του ειδικού διαμεσολαβητή από πλευράς της Πολιτείας. Είναι κάτι το οποίο προβλέπεται παντού στην Ευρώπη. Θα μεριμνά για την ομαλή διεξαγωγή της συγκέντρωσης και θα φροντίζει και για την περιφρούρησή της. Θα φέρει αστική ευθύνη για τυχόν ζημιές που θα προκληθούν αν δεν κινηθεί έγκαιρα να τις αποτρέψει.

   Τέταρτον, προβλέπονται οι προϋποθέσεις για την απαγόρευση μιας συγκέντρωσης, εφόσον απειλείται η δημόσια ασφάλεια ή αν μία συνάθροιση αντιτίθεται στο σκοπό μιας άλλης, που επίσης θα έχει γνωστοποιηθεί. Θα αποφεύγονται έτσι οι αντισυγκεντρώσεις οι οποίες οδηγούν συχνά σε συγκρούσεις. Η απαγόρευση θα διατάσσεται από την Αστυνομική Αρχή, αλλά θα μπορεί αμέσως να προσβληθεί στην Επιτροπή Αναστολών του Συμβουλίου της Επικρατείας. Και

Πέμπτον, κάθε μαζική   διαμαρτυρία θα πρέπει να ανακοινώνεται εγκαίρως, ώστε να ρυθμίζεται η κυκλοφορία και η συγκοινωνία στην περιοχή, να μην εμποδίζονται οι υπόλοιπες δραστηριότητες γύρω της. Ακόμα και αν μια διαδήλωση δεν γνωστοποιείται εγκαίρως δεν θα είναι παράνομη εάν τηρεί τις προδιαγραφές που ορίζει ο νόμος. Απαλείφεται έτσι μια από τις ισχύουσες ρυθμίσεις σύμφωνα με την οποία κάθε μη ανακοινωμένη συγκέντρωση ήταν τυπικά και απαγορευμένη.

Αβάσιμες οι καταγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο νέος νόμος αντιγράφει   πρακτικές της χούντας

Πρόκειται για τα γνωστά   φληναφήματα του ΣΥΡΙΖΑ. Αντί άλλης απάντησης παραθέτουμε αποσπάσματα από δύο κείμενα τα οποία γράφτηκαν από δύο έγκριτους συνταγματολόγους που δεν πρόσκεινται στην Νέα Δημοκρατία. Το πρώτο γράφτηκε από τον καθηγητή κ. Νίκο Αλιβιζάτο και ανάμεσα στα άλλα αναφέρει: «Όσο για τον ισχυρισμό ότι το νομοσχέδιο της Κυβέρνησης είναι το ίδιο και χειρότερο από το νόμο της χούντας, είναι νομικά τόσο ασύστατος και πολιτικά τόσο αυθαίρετος που θα μπορούσε κανείς να τον χαρακτηρίσει αγυρτεία. Διότι το νομοσχέδιο αυτό, όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ο στοιχειωδώς ενημερωμένος νομικός, με λίγες βελτιώσεις, τις οποίες ο κ. Χρυσοχοΐδης θα μπορούσε εύκολα να επιφέρει, χωρίς να αλλοιωθεί η ουσία του, εναρμονίζεται πλήρως προς τα ισχύοντα στις πιο προηγμένες χώρες».

Το δεύτερο γράφτηκε από   τον καθηγητή -ο οποίος προέρχεται ακόμα αριστερότητα του πολιτικού φάσματος- κ. Αντώνη Μανιτάκη και αναφέρει: «Η παρούσα Κυβέρνηση το τόλμησε. Καιρός ήταν. Δεν πήγαινε άλλο με αυτήν τη θεοποιημένη πρωτοκαθεδρία του δικαιώματος της συνάθροισης, όπου κάθε ομάδα διαδήλωνε όποτε ήθελε, όπου ήθελε και όπως ήθελε, προβάλλοντας αιτήματα και διαδίδοντας ιδέες, που η ίδια ενέκρινε ότι είναι άξια προσοχής του κοινού. Και όλα αυτά αγνοώντας παντελώς και παρεμποδίζοντας ανενδοίαστα την ταυτόχρονη άσκηση των δικαιωμάτων των άλλων, των τρίτων, όπως του δικαιώματος της ελεύθερης διακίνησης και επικοινωνίας, εργασίας και απασχόλησης, ελεύθερης άσκησης του επαγγέλματος».

Η εν γένει  στάση του ΣΥΡΙΖΑ σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο νομοσχέδιο.
 

Κάποιοι στην Ελλάδα, τόνισε χθες ο Πρωθυπουργός, θεωρούν ότι τους ανήκουν   ιδιοκτησιακά, όχι μόνο τα δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά και οι δρόμοι και οι πλατείες της χώρας για να πραγματοποιούνται κατά βούληση πορείες και διαμαρτυρίες. Είτε από ιδεολογική ραθυμία είτε από μικροπολιτικό υπολογισμό αρνούνται να κατανοήσουν ότι η Πατρίδα έχει προχωρήσει μπροστά. Είναι μία σύγχρονη ευρωπαϊκή και δημοκρατική χώρα με μία Κυβέρνηση που σέβεται τους πολίτες. Γι’ αυτό επιστρέφεται η θρασύτατη κριτική περί αντιδημοκρατικών ρυθμίσεων που εκτοξεύεται από εκείνους που συστηματικά αποδόμησαν τους θεσμούς. Ας μην μιλούν, λοιπόν, για σχέδια καταστολής στους δρόμους και στις πλατείες όσοι έχει αποδειχθεί πια ότι εξύφαιναν μηχανορραφίες στα υπόγεια των «μαγαζιών» τους όπως οι ίδιοι έλεγαν. Ο νέος νόμος έρχεται να υπηρετήσει μία αναγκαιότητα που υπέδειξε και ανέδειξε η ίδια η πραγματικότητα. Και αποτελεί υλοποίηση μιας κεντρικής προεκλογικής δέσμευσης της Νέας Δημοκρατίας. Χωρίς να αιφνιδιάζουμε κανένα, επιχειρούμε να εναρμονίσουμε την ελευθερία, όπως αποτυπώνεται συνταγματικά, με την ισότητα των δικαιωμάτων, ώστε να πάψουν οι αυτόκλητοι υπερασπιστές των συνταγματικών ελευθεριών να τις καταχρώνται σε βάρος των υπολοίπων. Δεν υπάρχει κανένα ουσιαστικό αντεπιχείρημα από κανένα ιδεολογικό ρεύμα το οποίο να αμφισβητεί τον πυρήνα της θεσμικής τομής που έφερε η Κυβέρνηση. Η επί της αρχής απόρριψη του νομοθετήματος, με απαράδεκτους χαρακτηρισμούς, συνιστά η ίδια παραβίαση του Συντάγματος. Διότι δεν κάνουμε τίποτα άλλο παρά να φέρνουμε, με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, τον εφαρμοστικό νόμο του άρθρου 11, όπως το Σύνταγμα επιτάσσει.