Ο Γιώργος Αρτινόπουλος δίνει τον «τόνο» στο ΣΥΡΙΖΑ «Παρών μεν, με Καπεντζώνη δε»

Ο Γιώργος Αρτινόπουλος δίνει τον «τόνο» στο ΣΥΡΙΖΑ

«Παρών μεν, με Καπεντζώνη δε»

-Καταπέλτης για τους «επαγγελματίες αρνητές», όπως τους αποκαλεί και τονίζει ότι το να βρίσκεται κανείς πάντα απέναντι και να λιθοβολεί είναι ο εύκολος δρόμος!

-Επιλέγει το δύσκολο δρόμο της συνεργασίας, ο οποίος είναι και ο πιο ωφέλιμος για τους δημότες, όπως ο ίδιος επισημαίνει, τονίζοντας παράλληλα το ρόλο της αυτοδιοίκησης στις δύσκολες συνθήκες που ζούμε.

Το δρόμο για συνεργασία στη Δωρίδα και σύγκλιση απόψεων με το νύν Δήμαρχο Γιώργο Καπεντζώνη ανοίγει ο Γιώργος Αρντινόπουλος από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς όχι μόνο δηλώνει «παρών» ξεκαθαρίζοντας ότι θα συμμετάσχει στο εγχείρημα, αλλά προαναγγέλλει τη συνεργασία του κόμματός του με την παράταξη του νύν Δημάρχου.

Ο λόγος που επιλέγεται η παράταξη Καπεντζώνη είναι ο ανεξάρτητος χαρακτήρας της, ενώ το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έχει ξεκαθαρίσει ότι πουθενά δε θα συνεργαστεί με παρατάξεις της ΝΔ.

Ο κ. Αρτινόπουλος απαντά και σε εκείνους που ζητούν αυτόνομη κάθοδο, εξηγώντας ότι υπάρχουν δυο δρόμοι. «Ο ένας είναι ο εύκολος, ο ξέγνοιαστος, ο αμέριμνος, πιθανά πιο δημοφιλής αλλά, οφθαλμοφανώς,  πάμφτωχος σε χειροπιαστά αποτελέσματα προς όφελος του πολίτη. Βρίσκεσαι μονίμως στην «απέναντι όχθη», με μιαν αντίρρηση πρόχειρη και άμεσα διαθέσιμη σε κάθε εξέλιξη που δεν έχει στην προμετωπίδα της, την δική σου πολιτική και ιδεολογική αφετηρία». Παράλληλα βάλει κατά των «επαγγελματιών αρνητών».

Αναφέρεται στην ανάγκη επιλογής του δεύτερου και δύσκολου δρόμου, ο οποίος όπως τονίζει είναι «πιο ωφέλιμος για την κοινωνία και τους πολίτες. Είναι το ιχνογράφημα της αυτοδιοίκησης του 21ου αιώνα, στα μονοπάτια του οποίου πρέπει να βάλουμε την περιοχή μας».

Από τα πιο καταρτισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν παραλείπει να μιλήσει για τις δύσκολες συνθήκες στη χώρα, αλλά και την αξία να συμμετάσχει σε ένα διοικητικό σχήμα που μπορεί να φέρει αποτελέσματα και να έχει ρόλο στις δύσκολες κοινωνικά συνθήκες. «Η Ελλάδα είναι πρώτη σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση στην αύξηση του κόστους ενέργειας για τις επιχειρήσεις και τρίτη για τα νοικοκυριά. Το κύριο ζητούμενο λοιπόν για την κοινωνία είναι η πολιτική αλλαγή, η θεσμική ανατροπή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και η αντικατάστασή της με προοδευτική διακυβέρνηση.

θεωρώ ιδιαίτερα σημαντική την στήριξη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην οποία βασίζονται, μετά το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, οι κύριες δράσεις στήριξης της κοινωνίας, της κάθε οικογένειας, του κάθε συμπολίτη μας με αδυναμία αντιμετώπισης των επιπτώσεων της κρίσης, όλων των καθημερινών απαραίτητων λειτουργιών», σημειώνει αναλύοντας το σκεπτικό του.

Στην επιστολή του αναλυτικά αναφέρει τα εξής:

Σήμερα ο Ελληνικός λαός βιώνει μια δύσκολη κατάσταση, με πρωταγωνιστές την ενεργειακή κρίση και τον υψηλό πληθωρισμό, την ώρα μάλιστα που έρχεται νέος Αρμαγεδδών ακρίβειας στην Ελλάδα, που επιμένει σε κυβερνητικό επίπεδο σε  πολιτικές, χωρίς καμία παρέμβαση στην αγορά ενέργειας, παρά μόνο επιδότηση της αισχροκέρδειας από τις τσέπες των πολιτών και τα τρομακτικά έσοδα από τους έμμεσους φόρους και την οικονομική αφαίμαξη των νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Καμία παρέμβαση για πλαφόν στις τιμές της ενέργειας, για μείωση του ΦΠΑ στα βασικά τρόφιμα και του ΕΦΚ στα καύσιμα για να μειωθούν οι τιμές.

Με βάση τα επίσημα στοιχεία της Κομισιόν, η Ελλάδα είναι πρώτη σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση στην αύξηση του κόστους ενέργειας για τις επιχειρήσεις και τρίτη για τα νοικοκυριά. Οι πρωτιές αυτές έχουν φέρει την ελληνική κοινωνία σε ένα σημείο μη βιώσιμο. Πρώτη φορά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, σπίτι με δύο εργαζόμενους δεν μπορεί να βγάλει το μήνα. Με τα funds να απειλούν τις πρώτες κατοικίες πολιτών ενώ η κυβέρνηση διά των τραπεζών διανέμει 455 εκατ. ευρώ δάνεια από το Ταμείο Ανάκαμψης σε μόλις 13 επιχειρήσεις με επιτόκιο 0,77%, αποκλείοντας την ίδια στιγμή σχεδόν το σύνολο της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας από χρηματοδοτήσεις και πάλι καθένας καταλαβαίνει ποιους αφορά αυτή η ανάπτυξη και ποιους όχι. Η ανοχή της ελληνικής κοινωνίας έχει προ πολλού εξαντληθεί.

Με αυτή την πολιτική η μείωση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών, η αύξηση της φτώχειας και των ανισοτήτων, η υπερχρέωση και ο κίνδυνος λουκέτων για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, έχουν γίνει κανόνας. Ένα κανόνας που πρέπει να ακυρωθεί. Όσο πιο σύντομα αλλάξει η πολιτική που φτωχοποιεί βίαια την κοινωνία, που καταπατά δημοκρατικές αρχές, θεσμούς και δικαιώματα, τόσο συντομότερα θα ανασάνει η κοινωνική πλειοψηφία. Το κύριο ζητούμενο λοιπόν για την κοινωνία είναι η πολιτική αλλαγή, η θεσμική ανατροπή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και η αντικατάστασή της με προοδευτική διακυβέρνηση.

Μέσα σε αυτό το μελανό τοπίο και η Τοπική Αυτοδιοίκηση βιώνει τις συνέπειες της πολιτικής που εφαρμόζεται, λειτουργώντας σε καθεστώς υποχρηματοδότησης και κατάργησης της αυτοτέλειάς της. Η αποτελεσματική αντιμετώπιση κρίσεων σαν κι αυτή που βιώνουμε δεν μπορεί να εξαντλείται μόνο στα μέτρα ατομικής ευθύνης του πολίτη. Σε αυτό το πλαίσιο θεωρώ ιδιαίτερα σημαντική την στήριξη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην οποία βασίζονται, μετά το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, οι κύριες δράσεις στήριξης της κοινωνίας, της κάθε οικογένειας, του κάθε συμπολίτη μας με αδυναμία αντιμετώπισης των επιπτώσεων της κρίσης, όλων των καθημερινών απαραίτητων λειτουργιών.

Δυστυχώς οι πολιτικές νοοτροπίες και πρακτικές που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για αυτή τη δυσχερή πραγματικότητα παραμένουν -και σε τοπικό επίπεδο- απαράλλαχτες:

• Τοπικισμοί που διαιρούν
• Υποταγή σε κομματικούς μηχανισμούς που περιχαρακώνουν
• Ανακύκλωση παλαιών και φθαρμένων υλικών που μας πισωγυρίζουν σε ένα παρελθόν το οποίο πρέπει να αφήσουμε οριστικά πίσω μας
• Συμφωνίες κορυφής που προβλέπουν ανταλλάγματα και εξασφαλίζουν στους συμβαλλόμενους μια θέση στην άσκηση της εξουσίας, αγνοώντας την προώθηση του συμφέροντος της κοινωνίας.
• Αποθέωση πολιτικών που διαλύουν τον κοινωνικό μας ιστό και αποδυναμώνουν τα αναπτυξιακά μας εργαλεία.

Το ερώτημα είναι εάν θα αλλάξουμε τους όρους και με ποιο τρόπο. Η δική μου απάντηση συμπυκνώνεται στις παρακάτω παραδοχές-χαρακτηριστικά που οφείλει να διαθέτει ένα αποτελεσματικό αυτοδιοικητικό σχήμα:

ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, διότι η αυτοδιοίκηση δεν είναι το άθροισμα των κομματικών δυνάμεων, αλλά ο πολλαπλασιασμός των δυνάμεων της κοινωνίας.

ΠΟΛΥΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ, γιατί η δημοτική αρχή δεν είναι το μακρύ χέρι κανενός στην τοπική κοινωνία, αλλά είναι η έκφραση της ίδιας της τοπικής κοινωνίας στη διοίκηση του Δήμου.

ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΙΣΜΩΝ, γιατί η δημοτική αρχή πρέπει να ενώνει προσδοκίες και όχι να χωρίζει διοικητικές μονάδες.

ΣΥΝΘΕΣΗ της εμπειρίας και της γνώσης με την ορμή του νέου και του άφθαρτου, γιατί αυτά τα στοιχεία είναι πολύτιμοι σύμμαχοί, ώστε να μη χαθεί μια θητεία που συνοδεύεται από τα αναπτυξιακά εργαλεία που θα ακολουθήσουν.

ΑΡΝΗΣΗ του συγκεντρωτικού μοντέλου, γιατί ο Δήμος έχει ανάγκη από την αποκεντρωμένη διοίκηση με ουσιαστικές και αποφασιστικές αρμοδιότητες στα θεσμικά όργανα, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς γραφειοκρατία, χωρίς καθυστερήσεις και υστερήσεις.

ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ στον Δήμο πολλών ταχυτήτων, γιατί η επόμενη ημέρα θα είναι αποτελεσματική μόνον με την ισότιμη αντιμετώπιση όλων των πολιτών.

ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων  και του περιβάλλοντος, γιατί αυτά είναι η ζωογόνος αφετηρία για την ανάπτυξη με κέντρο τις ανάγκες των δημοτών μας.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ δικτύων αλληλεγγύης και κοινωνικών δομών για τους δημότες μας, γιατί η προστασία του κοινωνικού μας ιστού, μέσα σε αυτό το περιβάλλον της πρωτοφανούς κρίσης, είναι υποχρέωση και ταυτόχρονα η απαραίτητη προϋπόθεση για ένα καλύτερο αύριο.

ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ από την κεντρική διοίκηση με πείσμα και επιμονή, γιατί δεν οφείλουμε σε κανέναν, παρά μόνο στους πολίτες.

ΣΧΕΔΙΟ για την οικονομική βιωσιμότητα του Δήμου μας, γιατί αυτό είναι το στέρεο έδαφος πάνω στο οποίο θα οικοδομήσουμε.

ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ των μεγάλων έργων υποδομής, που διεκδικήσαμε και δρομολογήσαμε μαζί με την τοπική κοινωνία.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ενός τεκμηριωμένου σχεδίου νέων έργων υποδομής, γιατί αυτό θα είναι το όπλο μας απέναντι στην κρίση.

Τέλος θα ήθελα να κλείσω παραθέτοντας τις παρακάτω σκέψεις που σηματοδοτούν καταρχήν τη θέση ότι δηλώνω παρών στις διεργασίες που αφορούν τον τόπο μου, αλλά και τον δρόμο που θα ακολουθήσω στην πορεία προς τις κάλπες.

Υπάρχουν δυο κυρίαρχοι δρόμοι Αυτοδιοικητικής σκέψης και δράσης: Ο ένας είναι ο εύκολος, ο ξέγνοιαστος, ο αμέριμνος, πιθανά πιο δημοφιλής αλλά, οφθαλμοφανώς,  πάμφτωχος σε χειροπιαστά αποτελέσματα προς όφελος του πολίτη. Βρίσκεσαι μονίμως στην «απέναντι όχθη», με μιαν αντίρρηση πρόχειρη και άμεσα διαθέσιμη σε κάθε εξέλιξη που δεν έχει στην προμετωπίδα της, την δική σου πολιτική και ιδεολογική αφετηρία. Κάθεσαι λοιπόν απέναντι και «λιθοβολείς» ότι κινείται, εισπράττεις κάποια  πρόσκαιρα παλαμάκια επειδή «δεν μιλάς με τον εχθρό», αλλά όταν έρχεται η ώρα των αποτελεσμάτων, του ζυγίσματος των οφελών για τους πολίτες, εσύ είσαι απών γιατί αυτή η τακτική σπάνια κρύβει λύσεις.

Ο άλλος δρόμος είναι ο πιο δύσκολος, αλλά και πιο ωφέλιμος για την κοινωνία και τους πολίτες. Είναι το ιχνογράφημα της αυτοδιοίκησης του 21ου αιώνα, στα μονοπάτια του οποίου πρέπει να βάλουμε την περιοχή μας. Σε αυτά τα μονοπάτια σπάνια θα ακουστούν αβασάνιστα παλαμάκια. Αλλά μέσα από τον διάλογο και τη σύνθεση γίνεται απαράγραπτη η συμβολή στην εξεύρεση λύσεων στην παραγωγή αποτελεσμάτων, στην ταχύτερη λύση των προβλημάτων. Πλανάται πλάνη οικτρά ακουσίως, ή στρεβλώνει προθέσεις εκουσίως όποιος πιστεύει ότι αυτός ο δρόμος προϋποθέτει απεμπόληση  αρχών και θέσεων. Αντιθέτως απαιτεί την συμπερίληψη του οράματος σε έναν ωφέλιμο διάλογο χωρίς εξ’ αρχής δεδομένη κατάληξη.

Αυτή η στρατηγική δεν έχει στόχο την αδιέξοδη κοινή άσκηση της εξουσίας, αλλά τον εμπλουτισμό με φρέσκιες ιδέες του τρόπου άσκησης της διοίκησης. Και εν τέλει την υπεύθυνη στάση του να προτείνεις πρωτοβουλίες και λύσεις με ζωντανό χνάρι, ανεξίτηλο πολιτικό και κοινωνικό αποτύπωμα.

Το να συζητάμε, το να ακούμε, το να αναζητούμε κοινό τόπο  για το καλό του τόπου μας είναι ο δρόμος της ευθύνης και της ελπίδας. Δύσκολη η επιλογή; Ίσως … Αλλά τα  θετικά του αποτελέσματα εκκωφαντικά, τόσο που καλύπτουν τις κραυγές των «επαγγελματιών αρνητών».