Η ΙΣΠΑΝΙΑ, Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΜΝΗΜΟΝΙΟ-ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΟ

«Η ανεργία ανήλθε στο χειρότερο σημείο της οικονομικής ιστορίας της Ισπανίας», υπογράμμισε σε  πρωτοσέλιδο τίτλο της η ισπανική εφημερίδα 

«Ελ Παΐς», μόλις η στατιστική υπηρεσία της χώρας ανακοίνωσε τα θλιβερά στοιχεία, τα οποία αντιστοιχούσαν σε ποσοστό ανεργίας 21,3% του 

οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

 «Η κρίση σάρωσε 2,4 εκατομμύρια θέσεις εργασίας σε τρία χρόνια», υπογράμμιζε ο υπότιτλος του κύριου πρωτοσέλιδου θέματος της «Ελ Παΐς».

Όμως δυστυχώς  τα άσχημα δεν περιορίστηκαν σε αυτό.

Μια σειρά ποιοτικά στοιχεία καταδεικνύουν και μια σειρά άλλες τραγωδίες της ισπανικής κοινωνίας που βιώνει στο πετσί της την οικονομική κρίση , κατά τον κο Στουρνάρα “διαδικασία«δημιουργικής καταστροφής»

.

Πρώτα και κύρια το ποσοστό των νέων ανέργων,  κάτω των 25 ετών,  ανέρχεται στο 45% (!) του οικονομικά ενεργού πληθυσμού αυτής της ηλικίας.

Επίσης τραγικό είναι το γεγονός ότι από  τα 256.500 άτομα που έχασαν τη δουλειά τους κατά την διάρκεια του πρώτου τριμήνου του 2011-  από την 1η Γενάρη έως τις 31 Μάρτη-  το απίστευτο ποσοστό του 90% από αυτά είχε ηλικία μικρότερη των 35 ετών! 

 

Η δεύτερη τραγική είδηση, σύμφωνα πάντα με την «Ελ Παΐς», είναι  ότι σταδιακά οι μακροχρόνια άνεργοι   οδηγούνται  σε μια κατάσταση «εργασιακού περιθωρίου», με ότι αυτό συνεπάγεται για την ψυχική υγεία τους ( έχουν αυξηθεί θεαματικά οι ψυχοσωματικές διαταραχές) 

Διαβάστε νούμερα να τρελαθείτε: Το 46% των ανέργων, δηλαδή περίπου 2.300.000 άνθρωποι, αναζητούν εργασία και δεν βρίσκουν για διάστημα μεγαλύτερο του ενός έτους. Από αυτούς περίπου 1.000.000 άτομα είναι άνεργοι και δεν μπορούν να βρουν κάποια θέση εργασίας για διάστημα μεγαλύτερο των δύο χρόνων , σε 1.400.000  οικογένειες είναι στην ανεργία όλα τα μέλη (και πατέρας και μάνα) 

 

Η Τρίτη τραγική είδηση έχει να κάνει περισσότερο με τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές.

Έτσι φαίνεται ότι οι μεγάλοι εργοδότες αξιοποιούν την κρίση και τις τελευταίες νομοθετικές αλλαγές για να αντικαταστήσουν τις συμβάσεις αορίστου χρόνου με άλλες μορφές ελαστικής εργασίας, κάτι που συνεπάγεται λιγότερο μισθό, λιγότερα δικαιώματα και εν τέλει λιγότερη ζωή.

 

Και όλα αυτά σε μια χώρα που ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, αποδεικνύοντας ότι το βασικό δίλλημα  που έχει επικρατήσει στη χώρα μας  ,  το μνημόνιο-αντιμνημόνιο είναι πλαστό , καθώς οι ίδιες πολιτικές ασκούνται με ή χωρίς μνημόνιο,   ενώ το δίλλημα θα πρέπει να είναι ποιος θα πληρώσει την κρίση: οι έχοντες οι οι εργαζόμενοι;;

Φώτης Μπελέρης