Η «επιμόλυνση» του φασισμού και ο «εμβολιασμός» της κοινωνίας

 

Όταν ακούμε τη λέξη «φασίστας» κατευθείαν το μυαλό μας πηγαίνει σε μέλος μιας φασιστικής οργάνωσης με συγκεκριμένα ξενοφοβικά, ομοφοβικά, εν γένει ρατσιστικά σύνδρομα που εκφράζονται από ισχνές μειοψηφίες του πολιτικού περιθωρίου, οι οποίες κινούνται στα όρια του γραφικού και του γελοίου. Και έτσι ήταν μέχρι και πριν ξεσπάσει αυτή η πρωτοφανής οικονομική κρίση στη χώρα μας. Μια κρίση που αφάνισε μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης και κόντεψε να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό.

Σε εκείνο το δύσκολο διάστημα κυριάρχησε ο λαϊκιστικός λόγος. Σημαντικοί πληθυσμοί των ελληνικών κοινωνιών, παραπλανήθηκαν και πίστεψαν ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις και εύπεπτα αντίμετρα. Οι περισσότεροι πιστέψαμε έστω και για λίγο, ότι ίσως η ελπίδα βρίσκεται σε μαγικά ραβδιά, κάτι που διαψεύστηκε ωστόσο μετά από μικρό χρονικό διάστημα. Εκείνη όμως την περίοδο η φτωχοποίηση της κοινωνίας αποτέλεσε εφαλτήριο για να καλλιεργηθεί και να ξεσπάσει μια λαϊκή συμπάθεια προς ακραία πολιτικά μορφώματα. Το ερώτημα όμως που θα μας απασχολήσει στο κείμενο αυτό είναι πως μπόρεσε να γιγαντωθεί ένας χώρος που καταδικάστηκε καθολικά στην Ελλάδα πρόσφατα, τόσο με τη νίκη των δυνάμεων του Άξονα στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο, όσο και με την πτώση της χούντας στην χώρα μας το 1974. Η Δημοκρατία είχε νικήσει σε σημείο, που αν τύχαινε να συναντήσουμε στο δρόμο μας μια ακραία φωνή, μας προκαλούσε γέλια.

Κατά καιρούς ακούμε: «σύζυγος κακοποιούσε συστηματικά τη σύζυγό του». «Δάσκαλος σήκωνε ένα μήνα συγκεκριμένο μαθητή μέχρι να μάθει την προσευχή». «Ανάγκαζε το παιδί του να δουλεύει για να του πηγαίνει μεροκάματο» και πολλά άλλα που τα θεωρούμε πράξεις βίας που είναι πολύ μακριά από εμάς. Είναι όμως τόσο μακριά και τι τα γεννάει πραγματικά;

Οι ιδεολογίες από μόνες τους δεν είναι ικανές να βλάψουν κανέναν. Η ζημία γίνεται στη βία που τις συνοδεύει. Μια βία που γεννάει ο  φανατισμός, είτε αυτός είναι θρησκευτικός, είτε πολιτικός, είτε οικονομικός. Ό,τι και να είναι θα στηριχτεί στη βία για να λάβει διαστάσεις. Αυτό έχει συμβεί και στην Ελλάδα, όπου με σοβαρή ευθύνη των δημοκρατικών κομμάτων που υιοθέτησαν μια λαϊκιστική και εύπεπτη φρασεολογία άφησαν να εκτραφεί το τέρας του φασισμού και εκκόλαψαν το αυγό του φιδιού στον κόρφο της κοινωνίας, στον κόρφο της Δημοκρατίας. 

Σήμερα όσο και αν το αρνούμαστε έχουμε φασίστες και ναζί στη χώρα μας. Έχουμε το φασίστα της διπλανής πόρτας και ας μας κακοφαίνεται και δε θέλουμε να το παραδεχτούμε. Και κανείς, πια, δεν μπορεί να παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει. Κανείς, πια, δεν είναι άμοιρος ευθυνών για την ενίσχυση των ναζί στη χώρα, επειδή δεν ήξερε. Στην Ελλάδα υπάρχει και μια συγκεκριμένη συμμορία που, με το μανδύα του κόμματος, κοινοβουλευτικού μέχρι χθες, επιδιώκει να «ξεχαστεί» η ναζιστική ιδεολογία της. Μια συμμορία πανταχού παρούσα και ας μην της έδωσε τη δύναμη ο Ελληνικός Λαός να μπει στη Βουλή. Είναι στους εξοργισμένους πολίτες που μπλοκάρουν λεωφορεία με μια χούφτα πρόσφυγες. Είναι στα συλλαλητήρια των μαθητών που δε θέλουν οι πρόσφυγες να μολύνουν τα σχολεία τους.  Είναι πίσω από τους ρατσιστικούς οχετούς κατά των Ρομά στο facebook, άσχετα αν δεν τολμούν να πλησιάσουν στο τετ α τετ, προτιμώντας την ασφαλή και προστατευμένη «εικονική» πραγματικότητα του διαδικτύου.

Εδώ που είμαστε δεν υπάρχουν περιθώρια για ισορροπίες. Τα «ναι, μεν, αλλά» τελείωσαν. Οι κρυφοί και φανεροί χειροκροτητές φασιστικών ενεργειών έχουν ευθύνη. Εκείνοι που ανέχονται το μίσος πιστεύοντας ότι μπορούν να προσποριστούν πολιτικά οφέλη είναι αφελείς και επικίνδυνοι για την κοινωνία και τα κοινά. Η δηλητηρίαση μυαλών από το τέρας του ναζισμού είναι υπαρκτή. Όλοι μας και πολύ περισσότερο, οι δημοκρατικοί χώροι έχουν υποχρέωση να λάβουν ξεκάθαρη θέση καταδικάζοντας το φασισμό σε κάθε έκφανσή του. Καταδικάζοντας πολύ περισσότερο την υφέρπουσα φασίζουσα νοοτροπία με την οποία ήταν εμποτισμένη η ελληνική κοινωνία και στην οποία βρήκε και φώλιασε το τέρας. Αυτό έχει υποχρέωση να κάνει και η Ελληνική Αστυνομία. Να μην ανεχτεί «αγανακτισμένους» πολίτες μέσα στο Σώμα, που βγάζουν πύρινους λόγους στα χωριά τους και εξαπολύουν κηρύγματα μίσους!

Η ώρα που κάθε δημοκράτης θα ενώσει την φωνή του με το διπλανό του, δίχως χρωματιστά χαρακώματα έφτασε. Δεν ανήκουμε σε καμιά ανώτερη φυλή γιατί τέτοιες δεν υπάρχουν. Είμαστε μικροί, ασήμαντοι, τρωτοί και θνητοί άνθρωποι. Όλη η παλληκαριά μας πρέπει να εξαντλείται στο σεβασμό προς το συνάνθρωπό μας, είτε μας μοιάζει, είτε διαφέρει. Είναι υποχρέωσή να τον σεβαστούμε το ίδιο!

 

*Ο Παναγιώτης Ψεβεδούρος είναι Γραμματέας της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Φωκίδας