«Δική μου η ιδέα από το 2009-10»

 

Η δήλωση

 

«Για την αποκατάσταση της αλήθειας θα πρέπει να υπενθυμίσω στους αναγνώστες σας ότι η αρχική ιδέα της εξεύρεσης μιας λύσης για την επέκταση του Ναυτικού & Ιστορικού μας μουσείου  χρονολογείται από το 2009-10 και ήταν  αποκλειστικά  δική μου ως τότε δήμαρχος  αλλά  και πρόεδρος του Μουσείου. 

Συγκεκριμένα το Ναυτικό και Ιστορικό Μουσείο Γαλαξιδίου δέχτηκε μία μεγάλη δωρεά από τον Κωνσταντίνο και την Ειρήνη Αννιτσά, της αξιόλογης φιλοτελικής συλλογής «ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ», μιας συλλογής γραμματοσήμων , φακέλων, σφραγίδων και ναυτιλιακών εγγράφων, που αποτελείται από πενήντα τόμους (10.000 σελίδες). Η  μοναδικότητα της συλλογής αυτής είναι ότι παρουσιάζει και αναδεικνύει τα γεγονότα και τους διαδραματίσαντες είτε είναι άνθρωποι, είτε πλοία, είτε είναι απλά η θάλασσα. Όλο αυτό το υλικό φυλάσσεται σε θαυμάσιες προθήκες που ο ίδιος ο κ. Αννιτσάς μας εξασφάλισε και είναι τοποθετημένο σε αίθουσα του Μουσείου. Η διαδικασία αυτή ολοκληρώθηκε μετά από αλλεπάλληλες συναντήσεις μας, τόσο στα γραφεία του στην Αθήνα όσο και εδώ στο Γαλαξίδι. 

Αυτό όμως παράλληλα ανέδειξε το πρόβλημα χωρητικότητας του μουσείου μας. Οι χώροι δεν επαρκούσαν για άλλα εκθέματα και για τους αναγκαίους βοηθητικούς χώρους. Αυτό με προβλημάτισε τότε και σκέφτηκα να προσεγγίσω την ιδιοκτήτρια, της μοναδικής οικίας (παλαιάς) που βρίσκεται παραπλεύρως του μουσείου, γιατί το τελευταίο περικλύεται από δύο δρόμους και έναν αρχαιολογικό χώρο. Ιδιοκτήτρια της οικίας αυτής ήταν η κα Δέδε που τύγχανε και κουμπάρα της οικογένειας μου. Επικοινώνησα μαζί της τηλεφωνικά και αρχικά τη ρώτησα αν θα μπορούσαμε να συζητήσουμε την αγορά αυτής της οικίας για την επέκταση του μουσείου μας. Η κα Δέδε μου απάντησε ότι θα συμβουλευόταν τα παιδιά της (έχει δύο γιους δικηγόρους) και θα με ενημέρωνε. Μετά από κάποιο διάστημα δέχτηκα τηλεφώνημα από το γιό της ο οποίος με ενημέρωσε ότι δεν επιθυμούσαν να πουλήσουν το σπίτι, γιατί ήθελαν να διατηρήσουν τους δεσμούς τους με το τόπο καταγωγής τους και μου πρότεινε αν υπήρχε κάποιο διαθέσιμο ισάξιο με την οικία τους δημοτικό κτίριο για ανταλλαγή. Τον ενημέρωσα ότι θα εξέταζα αυτή την περίπτωση και θα του απαντούσα. Το μοναδικό κτίριο που είχαμε εφάμιλλο του δικού τους, ήταν η οικία της αειμνήστου Λουίζας Νικολοπούλου, που είχε κληροδοτήσει στο Δήμο μας και πρόσφατα είχα ανακαινίσει δαπανώντας περίπου 50.000 ευρώ με εργολάβο τον κύριο Δρόλαπα. Σε νέα επικοινωνία μας με τον κ Δέδε τον ενημέρωσα ότι κάτι είχα σκεφτεί και έτσι την Άνοιξη του 2010 κανονίσαμε συνάντηση στο Γαλαξίδι. Στη  συνάντηση επισκεφτήκαμε το σπίτι της «Νικολοπούλου» και από την πρώτη κιόλας  ματιά στο εσωτερικό του κατενθουσιάστηκε, λέγοντας χαρακτηριστικά σε έναν φίλο του που τον συνόδευε «κοίτα έχει και τζάκι και είναι πλήρως ανακαινισμένο»!  Όταν βγήκε στο μπαλκόνι και είδε την καταπληκτική θέα στον Κορινθιακό, γύρισε και μου είπε ότι επειδή το δικό μας κτίριο ήταν έτοιμο, με το κλειδί στο χέρι, ενώ το δικό τους ήταν ερειπωμένο, μήπως να εξετάζαμε την περίπτωση να μας παραχωρήσουν την κυριότητα της δικής τους οικίας και ο Δήμος να τους παραχωρήσει για 30 χρόνια τη χρήση της οικίας «Νικολοπούλου». Του εξήγησα ότι θα φέρω την πρόταση στο Συμβούλιο για συζήτηση και εφόσον νομικά δεν θα υπήρχαν κωλύματα λόγω της ιδιαιτερότητας του οικήματος ως κληροδότημα θα μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε τη συμφωνία. Η αείμνηστη 

Νικολοπούλου είχε αφήσει εκτελεστές της διαθήκης της, της αδερφές Ιωάννα και Αικατερίνη Δεδούση. Δυστυχώς η Αικατερίνη πρόσφατα είχε αποβιώσει. Έτσι επικοινώνησα με την αδερφή της Ιωάννα, της εξήγησα την περίπτωσή 

μας και μου έδωσε την συγκατάθεσή της να προχωρήσουμε σε ότι θεωρούσαμε πιο συμφέρον για το Δήμο μας. Η διαδικασία της ανταλλαγής απαιτούσε βέβαια ανάλογη δικαστική απόφαση, πράγμα χρονοβόρο. 

Εκείνο το διάστημα μας προέκυψε ο «Καλλικράτης» και όλοι ήμασταν σε έναν αναβρασμό, από τη στιγμή που γνωρίζαμε ότι το Γαλαξίδι θα χάσει την αυτονομία του. Παρόλα αυτά ήμασταν σε συνεχή τηλεφωνική επαφή με τον κ Δέδε αλλά προς το τέλος του 2010 ο τελευταίος άρχισε να μην απαντά στα τηλεφωνήματά μας. Κάποια στιγμή και ενώ είχαμε μπει κανονικά σε προεκλογική περίοδο καταφέραμε να επικοινωνήσουμε με την κ Δέδε, η οποία μας πληροφόρησε ότι επανεξέταζαν την ιδέα της ανταλλαγής και θεωρούσαν πιο δίκαιο να ανταλλάξουμε τις κυριότητες των δύο κτιρίων. Της εξήγησα ότι θα ενημέρωνα τη νέα δημοτική αρχή του Καποδιστριακού Δήμου που θα προέκυπτε μετά τις εκλογές του 2010 και ότι πίστευα  ότι το θέμα θα μπορούσε να τακτοποιηθεί. 

Μετά την ανάδειξη της νέας δημοτικής αρχής με τον κ Φουσέκη να εκλέγεται Δήμαρχος, ενημέρωσα το τριμελές Τοπικό Συμβούλιο Γαλαξιδίου στο οποίο μέλη ήταν οι κκ: Γ. Νάκος (πρόεδρος), Σ. Μπαρλιακός και Σ. Μαρκεζίνης. Μάλιστα ο κ Νάκος το έλεγε δημόσια και φωναχτά ότι η υπόθεση αυτή ήταν πρωτοβουλία δική μου, δεν είχε παρουσιαστεί ουρανοκατέβατη και είχα δρομολογήσει όλες τις διαδικασίες. Το Συμβούλιο αυτό πήρε απόφαση αποδοχής της ανταλλαγής των δύο κτιρίων και ορθώς έπραξε και στη συνέχεια διαβίβασε την απόφαση αυτή στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Δελφών. Έκτοτε ο τότε Δήμαρχος Δελφών προχώρησε σε ενέργειες προώθησης για την υλοποίηση αυτής της συμφωνίας. Άλλα ούτε για τις ενέργειες εκείνης της Δημοτικής Αρχής αναφέρεται κάτι. Οι δημοσιεύσεις περιορίζονται σε αναφορές στις θητείες Παναγιωτόπουλου και Ταγκαλή.  Αυτό για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας”,  θα καταλήξει ο κ Δρόσος Αγγουράς.