8 Μάρτη: Ας σκεφτούμε για τις γυναίκες που προσπαθούν και για αυτές, που οι συνθήκες, δεν τους επιτρέπουν καν να ζήσουν

 Γράφει η τ. βουλευτής Φωκίδας

Αφροδίτη Παπαθανάση

Στην Ελλάδα,  τελευταίες δεκαετίες, οι συνθήκες ζωής των γυναικών και η πρόσβαση  τους σε ευκαιρίες,  βελτιώθηκαν σημαντικά.

Το γυναικείο κίνημα, υπήρξε και ισχυρό και αδύναμο στα χρόνια που πέρασαν.

Μίλησε για το δικαίωμα στην εργασία, για τη συμμετοχή στα Κοινά, για τον σεξισμό και τα πρότυπα.

Ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που βοήθησαν τις γυναίκες ήταν αυτές  που αφορούσαν :το οικογενειακό και εργατικό δίκαιο που έγιναν από την Κυβέρνηση Αλλαγής του Ανδρέα Παπανδρέου και το πλαίσιο προστασίας γυναικών από την έμφυλη βία που θεσμοθετήθηκε για πρώτη φορά από την Κυβέρνηση του Γιώργου Α. Παπανδρέου.

Σήμερα η έμφυλη βία είναι υψηλή, όπως και η ενδοοικογενειακή βία και συνήθως, ειδικά σε κλειστές κοινωνίες, λίγοι μιλούν για αυτά.

Εγκληματικές πράξεις δεν καταγγέλλονται, υπό το φόβο του κοινωνικού στίγματισμού.

Τα θύματα  του trafficking, ζουν ζωές τρόμου και βίας, για τους περισσότερους είναι αριθμοί, όχι ζωές. Σύμφωνα δε με στοιχεία του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας, η διακίνηση ανθρώπων με σκοπό την σεξουαλική εκμετάλλευση, αποφέρει στους διακινητές 99 δισεκατομμύρια δολάρια…

Γυναίκες και παιδιά, καθημερινά θύματα βίας και βιασμών στους καταυλισμούς προσφύγων, και εδώ αριθμοί, ίσως και χωρίς αναφορά στις αρμόδιες αρχές, γυναίκες και παιδιά χωρίς ζωή.

Οι αδικίες της κρίσης αναπαράγονται περισσότερο στις γυναίκες.

Ο κίνδυνος της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού είναι περισσότερο ισχυρός για τον γυναικείο πληθυσμό.

Τα πρότυπα της τηλεθέασης είναι τουλάχιστον προσβλητικά και ο σεξισμός αναπαράγεται ως κανόνας που προκαλεί φόβο η καταγγελεία του.

Σήμερα και κάθε μέρα, η κάθε μια από εμάς, ας μιλήσει, ας ζητήσει βοήθεια, ας προσφέρει βοήθεια.

Να αντιδράσουμε απέναντι σε  σκουπίδια τηλεοπτικών παραγωγών που προσβάλουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας.

Να καταγγείλουμε την βία, τον αποκλεισμό και να συμπαρασταθούμε στα θύματα τους.

Να μιλήσουμε στα σωματεία μας για τις αδικίες στον εργασιακό μας χώρο και να ζητήσουμε βοήθεια για διακρίσεις, απολύσεις, σεξισμό.

Όσες ποσοστώσεις και αν προκύψουν για την ανάγκη σε εκλογικές διαδικασίες, να σκεφτούμε πως η συμμετοχή μας οφείλει, ακόμη και στον λιγότερο χρόνο που διαθέτουμε, να είναι ουσιαστική, πραγματική.

Να μην διστάσουμε να πούμε και να γράψουμε την γνώμη μας.

Να δώσουμε χέρι βοήθειας, στην επόμενη που θέλει και αυτή να προσπαθήσει.

Τα τελευταία χρόνια, τους τελευταίους μήνες, ακούσαμε για τραγωδίες με θύματα γυναίκες. Και είδαμε, το θανατό τους δεύτερη φορά, μέσα από σχόλια απρεπείας και έλλειψης σεβασμού, επειδή ήταν γυναίκες.

Όμως και εμείς μπορούμε και αλλάζουμε την κοινωνία και τις αντιλήψεις της. Με τον τρόπο που μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, με τον τρόπο που στεκόμαστε στα γεγονότα και με την συμμετοχή μας, το λόγο και τις πράξεις μας.

 Ας προσπαθήσουμε.