Προβλήματα που δεν αναγνωρίζονται δεν λύνονται

 

Η κίνηση των επιτοκίων δανεισμού, συνέπεια και της Ιταλικής κρίσης, μας επηρεάζει αρνητικά για την δυνατότητα καθαρής εξόδου της χώρας στις διεθνείς αγορές. 

Η δυνατότητα πρόσβασης σε αυτές είναι δείγμα εμπιστοσύνης των αγορών στις οικονομικές δυνατότητες και συνθήκες μιας χώρας και αυτό εμάς μας αφορά για το ότι σηματοδοτεί, ασφάλεια ή όχι και δυνατότητα προσέλκυσης ιδιωτικών επενδύσεων. 

Παράλληλα,με μεγάλη περισυλλογή, θα πρέπει να δούμε το βάρος και το μέγεθος του προβλήματος που δημιουργείται εκ νέου από τις επιδόσεις των Τραπεζών στο Χρηματιστήριο. 

 

Στα ζητήματα αξιοπιστίας των θεσμών, ανεξάρτητων αρχών και μηχανισμών ελέγχου τα χτυπήματα είναι ισχυρά. Πέρυσι ο Μαρινόπουλος, φέτος η εταιρεία – με διεθνή παρουσία στις αγορές – Folli Follie.

Κινδυνολογούμε και αντιπολιτευόμαστε ασύστολα και άδικα κάθε φορά που με κείμενα στο δημόσιο λόγο μας μιλούμε για την ανάγκη εξόδου από την κρίση και όχι μόνον από την τυπική λήξη των μνημονίων;

Αν στα παραπάνω τρία προβλήματα :

Α. Εξωτερικό περιβάλλον – αστάθεια, 

Β. Ευάλωτο Τραπεζικό Σύστημα και λόγω ύψους κόκκινων δανείων, 

Γ. Αδύναμοι μηχανισμοί ελέγχων – τελικά των ισχυρών σε βάρος της υπερφορολόγησης των μικρομεσαίων, 

Μπορούσαμε να απαντήσουμε με: 

– ένα ισχυρό, ανταγωνιστικό εξωστρεφές παραγωγικό πρότυπο, 

– με ικανή εξαγωγική δραστηριότητα, 

– με υποχώρηση της εισαγωγής ειδών πρώτης ανάγκης, όπως τα τρόφιμα και 

– με βαθία πολιτική συνείδηση για συστηματική επένδυσή στην Παιδεια, 

τότε θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι έχουμε περάσει τα δύσκολα και λογικά θα αντέξουμε μια μίνι αστάθεια. 

Θα έχουμε μεν επιπτώσεις, αλλά η αστάθεια αυτή για κανέναν λόγο δεν θα γίνει εκ νέου παράγοντας αποκλεισμού της χώρας απο τις διεθνής αγορές, ή δεν θα καθηλώσει την επενδυτική – αναπτυξιακή προσπάθεια της χώρας. 

Σήμερα, δεν γνωρίζουμε, για πόσο ακόμη διάστημα εξωτερικές ή και εσωτερικές συνθήκες θα επηρεάζουν αρνητικά την δυνατότητα μας για ασφαλής- δηλαδή συνεχής και απρόσκοπτη – έξοδό στις διεθνείς αγορές. Και – μεγάλη, κεφαλαιώδους σημασίας υποσημείωση – δεν γνωρίζουμε τι θα γίνει εκ νέου με τις τράπεζες. 

 

Σήμερα όμως μετά από 10 χρόνια κρίση και μείωση κατά 25% του ΑΕΠ της χώρας, όλοι παραδέχονται, πως  την έξοδο της Ελλάδος από την κρίση, καθορίζει η ικανότητα της να παράξει ανταγωνιστικά, να μειώσει δραματικά την ανεργία και τον εργασιακό αποκλεισμό και για να γίνουν τα προηγούμενα θα πρέπει να υπάρξει προσέλκυση, τα αμέσως επόμενα χρόνια ιδιωτικών επενδύσεων πάνω από 100δις ευρώ.

Όσο καθυστερούμε τα αναγκαία, σε όλα τα επίπεδα, Ανεξαρτησία Δικαιοσύνης, σεβασμό στο διαχωρισμό των Εξουσίων, ικανό Δημόσιο Τομέα, μεταρρυθμίσεις που επιτρέπουν την ορθή διαχείριση πόρων και την αλλαγή του παραγωγικού μας προτύπου , τότε όλο και περισσότερο και με ελαφριά την καρδί, στο όνομα μιας κομματικής αφήγησης, ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ και ΝΔ, επιτρέπουμε στο να παραμένει η Χώρα ευάλωτη. 

Εκλογικά και κομματικά οφέλη και κομματική εκλογική πελατεία και προνόμια ένας πολιτικός χώρος μπορεί να έχει. 

Το ερώτημα ισχυρό :Ποιο το τίμημα για αυτο; 

Η ομηρία της Χώρας; 

Ο πελατειασμός ως στάση πολιτικής καμπάνιας; 

Η αναξιοκρατία, βασική αιτία μαζί με την αναζήτηση εργασίας, της μετανάστευσης χιλιάδων νέων επιστημόνων;  

 

Απο την επικίνδυνη  γκρίζα ζώνη της παραγωγικής-δομικής κρίσης ή θα ξεφύγουμε οριστικά ή η παρακμή θα μας τρώει καθημερινά ,σε ενα απαξιωμένο πολιτικό περιβάλλον.  

Ισχύει και αντίστροφα νομίζω. 

Ανεξαρτησία Θεμών και Εξουσιών και υπέυθυνο Πολιτικό σύστημα, χωρίς διαπλοκές και πελατειασμό, μπορεί να σεβαστεί τον κόπο και την προσπάθεια των Πολιτών και να οδηγήσει τη Χώρα οριστικά εκτός κρίσης. 

 

Δεν υπάρχουν ούτε “παραπλανημένοι”, ούτε “μη γνωρίζοντες” πλέον, πουθενά.

Εχουμε ανάγκη πολιτικό προσωπικό με πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά, με ήθος και όρια. 

Διαφορετικά η απαξίωση θα ισοπεδώσει τα πάντα. Και μετά τι; 

Δεν είναι κυρίαρχη η ανάγκη μιας  “τυπικής αντιπολίτευσης”. 

Ανάγκη είναι να φύγουμε οριστικά απο το φόβο και το τέλμα.

Και αν και το πως θα γίνει αυτό θα έχει βαθιά πολιτικά χαρακτηριστικά. 

Για τις ευκαιρίες, τους κανόνες διανομής, τα εργασιακά, κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα. Για τον βαθμό ανεξαρτησίας του πολιτικού συστήματος έναντι της διαπλοκής. Για τους κανόνες διαφάνειας και λογοδοσίας, τα κοινωνικά αγαθά και το δημόσιο συμφέρον. 

Και εκεί θα κριθεί η σύγκρουση Αριστεράς -