Πολιτικά - Φωκίδα - 22 Οκτωβρίου, 2015

Με αφορμή μια δήλωση του Βαγγέλη Μειμαράκη: Τι είναι ο “ριζοσπαστικό-κοινωνικός φιλελευθερισμός” ή αλλιώς σοσιαλφιλελευθερισμός

orafok 22 Οκτωβρίου, 2015

0 135 42 second read

Γράφει η Υπατία

Για την Ώρα της Φωκίδας

Απατώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου, λίγες ημέρες αφού είχε καταθέσει επίσημα την υποψηφιότητα του για την ηγεσία της ΝΔ, ο Βαγγέλης Μειμαράκης σημείωσε ότι δεν θεωρεί τον εαυτό του ακραίο νεοφιλελεύθερο τονίζοντας ταυτόχρονα ότι είναι κεντροδεξιός και πιστεύει στον «κοινωνικό φιλελευθερισμό».

Η δήλωση του αυτή για τους μυημένους στις ιδεολογικές συγκρούσεις της Συγγρού δεν ήταν τυχαία καθώς θεωρούν ότι ο βασικός του αντίπαλος Απόστολος Τζιτζικώστας δεν είναι από τους φανατικότερους υποστηρικτές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας . Αυτό το εδράζουν αφενός στο γεγονός της μεγάλης αγάπης και θαυμασμού του πάτερα του , Γιώργου αλλά και του ίδιου , προς τη βασιλευόμενη δημοκρατία (σσ μοναρχία) και τον ίδιο τον Γκλύξμπουργκ προσωπικά και αφετέρου στη μεγάλη αγκαλιά που άνοιξε στη Χρυσή Αυγή το 2013 προσκαλώντας εκπροσώπους της να παρακολουθήσουν την παρέλαση στην συμπρωτεύουσα από την εξέδρα των επισήμων, κάτι που τότε προκάλεσε τη μήνη δεκάδων στελεχών της ΝΔ αλλά και των άλλων κομμάτων του συνταγματικού τόξου.

Με την ευκαιρία αυτή καλό είναι να μάθουμε τις ακριβώς πρεσβεύει, σε γενικές γραμμές και με εντελώς απλά λόγια, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός.

Κοινωνικός φιλελευθερισμός ή σοσιαλφιλελευθερισμός (social liberalism

Ο «κοινωνικός φιλελευθερισμός», αποτελεί την ιδεολογική βάση των περισσότερων φιλελεύθερων , εσχάτως και σοσιαλδημοκρατικών, ευρωπαϊκών κομμάτων καθώς και ενός σημαντικού τμήματος του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ.

Κυριότεροι εκπρόσωποι του θεωρούνται οι Τ.Η.Green, L.Τ. Hobhouse και J. Hobson και στην Αμερική ο John Dewey (του οποίου η σκέψη επηρέασε σημαντικά μεταξύ άλλων και τον Noam Chomsky).

Πατρίδα του «κοινωνικού φιλελευθερισμού» θεωρείται η Αγγλία στην οποία αναπτύχτηκε τα τέλη του 19ου –αρχές 20ου αιώνα κύρια ως συμπλήρωμα ή ανάπτυξη στα νέα δεδομένα της εποχής στον λεγόμενο «κλασικό φιλελευθερισμό» που θεωρούσε ότι όλη η σφαίρα της οικονομίας πρέπει να λειτουργεί ανεξέλεγκτα και χωρίς καθόλου κρατικό παρεμβατισμό.

Με άλλα λόγια ο οικονομικός φιλελευθερισμός η κατά άλλος σοσιαλφιλελευθερισμός είναι η πολιτική άποψη που θεωρεί ότι θα πρέπει ο κλασικός φιλελευθερισμός να εμπλουτιστεί με στοιχεία κοινωνικής δικαιοσύνης , να επιδιώκει την εξισορρόπηση της ατομικής-οικονομικής ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης , μέσω μιας ήπιας κρατικής παρέμβασης στην κοινωνία και στην οικονομία

Όπως και ο κλασσικός φιλελευθερισμός, έτσι και ο «κοινωνικός φιλελευθερισμός», ενστερνίζεται την οικονομία της αγοράς και την επέκταση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά διαφέρει στο ότι πιστεύει πως ο θεσμικός ρόλος του κράτους πρέπει να επεκτείνεται σε ζητήματα όπως η ανεργία, η υγειονομική περίθαλψη και η μόρφωση και τα τελευταία χρόνια σε ζητήματα ‘οπως η αναγνώριση νομικών δικαιωμάτων στα ζευγάρια του ίδιου φύλου (γάμος και συμβίωση ατόμων του ιδίου φύλου) , υπεράσπιση της ανεξιθρησκίας μέσω του διαχωρισμού κράτους εκκλησίας, ακόμη και στην αποποινικοποίηση των λεγόμενων «μαλακών ναρκωτικών, ψυχιατρική μ,εταρρύθμιση με αποασυλοποίηση κλπ

Οπως γίνεται εύκολα κατανοητό, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός έπαιξε σημαντικό ρόλο στην οικοδόμηση και νομιμοποίηση αυτού που στις δυτικές κοινωνίες ονομάστηκε «κράτος δικαίου», «κοινωνικό κράτος».

Κύριοι εκπρόσωποι αυτού του ιδεολογικού ρευματος στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών πρέπει να θεωρείατι ο Κ. Καραμανλής της ύστερης διακυβέρνησής του την δεκλετία του 1970, ο Κ. Σιμήτης και ο Κ. Καραμανλής ο νεώτερος

Τις τελευταίες δεκαετίες ο κοινωνικός φιλελευθερισμός αντιμετώπισε την έντονη κριτική ακραίων νεοφιλελεύθερων διανοητών όπως του Friedrich Hayek και του Milton Friedman οι οποίο εφάρμόζοντας τη λεγόμενη θεωρία του ΣΟΚ εξώθησαν πολλά κράτη

στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, κάτι που είχε ως συνέπεια την ακραία φτωχοποιησή τους.

Βέλη όμως ενάντια στον κοινωνικό φιλελευθερισμό εξαπέλυσαν , κύρια τις τελευταίες δύο δεκαετίες αριστερόστροφοι διανοητές σε ΗΠΑ και Ευρώπη οι οποίες θεωρούν ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογίας είναι φύση αδύνατον να υπάρξει κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία ενός κράτους , κύρια λόγω του έντονου ανταγωνισμού με τις οικονομίες