“Έξοδος από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και λαϊκή εξουσία”

Όσο θα υπηρετείται ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, όσο δηλαδή στόχος της οικονομίας θα είναι η αύξηση των κερδών και όχι η ικανοποίηση των λαiκών αναγκών , όσο θα βρισκόμαστε δηλαδή εντός των τειχών της ΕΕ και ο πλούτος που παράγει ο εργαζόμενος λαός  θα γίνεται κέρδος για τους λίγους,  οι πολιτικές που θα ακολουθούνται από τις κυβερνήσεις  τον  ίδιο στόχο θα έχουν: Το χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων, του λαικού εισοδήματος, των κοινωνικών παροχών, προκειμένου να διασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Τώρα αν αυτή η πολιτική θα ονομαστεί μνημόνιο ή εθνικό ( ευρωπαϊκό τελευταία) πρόγραμμα ανασυγκρότησης μικρή σημασία έχει. Αλλωστε τα ίδια μέτρα παίρνονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, είτε έχουν μνημόνιο είτε όχι, είτε έχουν χρέος είτε όχι.  Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η πρόβλεψη από τις συνθήκες   της ΕΕ, που λέει ότι το εργατικό κόστος σε κάθε χώρα της ΕΕ πρέπει να συγκρίνεται όχι μόνο με τον χαμηλότερο μισθό σε χώρες της ΕΕ (πχ  Βουλγαρία) αλλά και με τους μισθούς στους βασικούς ανταγωνιστές της ΕΕ δηλ στην Κίνα και την Ινδία.  Γι αυτό και λέμε ότι όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει μετά τις εκλογές,  αφού η στρατηγική τους του Ευρωμονόδρομου και την εξυπηρέτησης της κερδοφορίας τους κεφαλαίου είναι ίδια και  δεν αμφισβητείται ούτε από ΝΔ ούτε από ΣΥΡΙΖΑ, ο λαός δεν έχει τίποτα να κερδίσει .

Δεν είναι άδικό να βάζετε στην ίδια μοίρα τη ΝΔ που έχει δοκιμαστεί με τα γνωστά αποτελέσματα με το ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει δοκιμαστεί σε κυβερνητικό πόστο; Για το ΚΚΕ είναι το ίδιο αν έρθει πρώτη η ΝΔ ή έρθει πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ; Για το αν σχηματιστεί ξανά κυβέρνηση ΝΔ –συνεργατών η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –συνεργατών, με δεδομένο ότι πολύ δυσκολα θα υπάρξει αυτοδυναμία;

Ο λαός έχει εμπειρία από όλα αυτά τα χρόνια από  νέους και άκαυτους  που δεν είχαν δοκιμαστεί, μόνο που είχαν δοκιμαστεί η πολιτική τους και η στρατηγική τους. Και ο Καραμανλής  δεν είχε δοκιμαστεί το 2004 και ο Παπανδρέου το 2009 την αλλαγή θα έφερνε και ένα σωρό κόμματα διαχρονικά αυτοπροτείνονται ως νέα και καινοτόμα και εξαφανίζονται . Η ουσία είναι η εξής: Όσες διαφορές κι αν έχουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στο επίπεδο διαχείρισης , στο μείγμα πολιτικής που προτείνουν, η στρατηγική τους είναι ίδια: Υπεράσπιση της ΕΕ, υπεράσπιση του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, υπεράσπιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Και άλλωστε τον ριζοσπαστισμό τους τον είδαμε και στους δήμους και τις περιφέρειες που διοικούν. Μήπως η κυρία Δούρου ως περιφερειάρχης Αττικής δεν έφερε σε δύσκολη θέση τον μνημονιακό κύριο Σγουρό αφού κατέθεσε τον ίδιο προϋπολογισμό με αυτόν και δεν του άφησε περιθώρια να κάνει αντιπολίτευση;

Η συνιστώσα του Λαφαζάνη, η Αριστερή Πλατφόρμα θέτει θέμα εξόδου από το ευρώ και επιμένει σε συγκρότηση κυβέρνησης της Αριστεράς. Μήπως βλέπετε θετικότερα μία συνεργασία μαζί τους από ότι με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ;

Κοιτάξτε, κατ αρχάς εγώ ξέρω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με απόφαση συνεδρίου ενιαίο κόμμα, με αυτή την έννοια δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί κανείς να συνεργαστεί με μία συνιστώσα και όχι με την ηγεσία. Αυτά τα αριστερά άλλοθι στα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας τα έχουμε ζήσει με το ΠΑΣΟΚ. Χρόνια όλοκληρα μας έλεγαν μπορεί η ηγεσία να ακολουθεί αυτή την αντιλαική πολιτική, αλλά εμείς είμαστε αριστεροι, παπανδρεϊκοί κτλ κτλ. Τα συμπεράσματα για το πόσο τραβήξαν  όλοι αυτοί το ΠΑΣΟΚ σε φιλολαϊκή κατεύθυνση δικά σας. 

Και πάντως η έξοδος από το Ευρώ, που προτείνει, ή πρότεινε  παλιά  ή  υπαινίσσεται ή δεν ξέρω τι,  η Αριστερή Πλατφόρμα , προκειμένου να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής Οικονομίας ( τμημάτων του κεφαλαίου  δηλαδή) καμιά σχέση δεν έχει με την πρόταση του ΚΚΕ για έξοδο από την ΕΕ, με μονομερή διαγραφή του χρέους, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με λαϊκή εξουσία. Το ζήτημα δεν είναι να διαλέξει ο λαός αν θα πεινάει σε ευρώ ή σε δραχμή. 

Το ζήτημα σε μια οικονομία είναι ποιος κερδίζει και ποιος χάνει.  Και στην οικονομία των μονοπωλίων όσο κερδίζουν τα μονοπώλια χάνει ο λαός

Κάτω από ποιες προϋποθέσεις στον καπιταλισμό , ένα κομμουνιστικό κόμμα θα μπορούσε να εξετάσει το ενδεχόμενο να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση;

Είμαστε καθαροί σε αυτό. Η συμμετοχή ενός κομμουνιστικού κόμματος  σε μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, στο έδαφος δηλαδή του καπιταλισμού, εκεί όπου τα μονοπώλια κρατάν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας θα ήταν προδοσία όχι μόνο για τους κομμουνιστές αλλά συνολικά για τον λαό. Γιατί η εμπειρία που έχουμε βγάλει όχι μόνο από την ιστορία του δικού  μας κόμματος αλλά και γενικότερα από την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος  είναι ότι όπου   τα κομμουνιστικά κόμματα συμμετείχαν σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης, όχι μόνο δεν κατάφεραν να  τραβήξουν τις κυβερνήσεις αυτές σε πιο φιλολαïκό δρόμο, αλλά ενσωματώθηκαν, διαλύθηκαν και εξαφανίστηκαν.  Υπάρχουν πρόσφατα παραδείγματα και στην Ευρώπη και αλλού, υπάρχει το παράδειγμα του ΑΚΕΛ που εφάρμοσε αντιλαïκά  μέτρα ανεξάρτητα από τις προθέσεις του, υπάρχει το παράδειγμα της Γαλλίας, που η κυβέρνηση που συμμετείχε το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, αφού συμμετείχε στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, αφού εφάρμοσε σκληρή αντιλαϊκή πολιτική, έστρωσε το δρόμο για την Λεπέν και το ίδιο αποδυναμώθηκε σε σημείο διάλυσης.  Τα συμπεράσματα έχουν βγει και τέτοια λάθη δεν θα ξανακάνουμε. Βάρκιζα τέλος. 

Τέλος θα ήθελα να μου πείτε ένα λόγο γιατί κάποιος αριστερός σήμερα να ψηφίσει ΚΚΕ και όχι ΣΥΡΙΖΑ.

Ο λαός μας έχει πλούσια εμπειρία, ειδικά από τα χρόνια της μεταπολίτευσης και μπορεί να βγάλει σήμερα συμπεράσματα. Εδώ και δεκαετίες ψηφίζουμε στη λογική του μικρότερου κακού, στη λογική του σωτήρα που θα μας σώσει. Εδώ και χρόνια οι υπεύθυνοι για την ζωή που ζούμε, τα μονοπώλια, η ΕΕ το μεγάλο κεφάλαιο μένουν εδώ, αυτοί κερδίζουν κι εμείς χάνουμε. Το μόνο κόμμα που σήμερα λέει στον λαό, ότι μόνος σου, με τους αγώνες σου, με την οργάνωσή σου, με την δική σου δύναμη θα σωθείς είναι το ΚΚΕ. Γι αυτό και ο λαός ξέρει ότι την επόμενη μέρα των εκλογών , συμπαραστάτης και αποκούμπι του, μπροστάρης στους αγώνες του, το ΚΚΕ θα είναι. Γι αυτό και πρέπει να το εμπιστευτεί. Ας σκεφτεί το εξής: Στις εκλογές του 2012  το ποσοστό του ΚΚΕ μειωθηκε στο μισό ενώ του ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχτηκε στο 27 %. Κέρδισε το κίνημα; Κερδίσαν οι αγώνες ή υποχώρησαν ενώ η επίθεση συνεχιζόταν αμείωτη; Αντίστοιχα ας σκεφτεί τι θα σήμαινε για τον ίδιο τον λαό η εκλογική ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Ας σκεφτεί ότι κάθε ψήφος στο ΚΚΕ εξαργυρώνεται στο κίνημα και όχι σε υπουργικές καρέκλες. Ας σκεφτεί τι πραγματικά έχει ανάγκη. Έναν καλό διαπραγματευτή στον ‘’λάκκο των λεόντων΄΄ της ΕΕ  όπως έλεγε και η ΕΔΑ ή ένα κίνημα μαζικό, διεκδικητικό, οργανωμένο που σήμερα θα αναχαιτίσει την επίθεση που δέχεται ο λαός και αύριο θα ανοίξει τον δρόμο για την εξουσία του, όπου ο λαός θα είναι ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει, απαλλαγμένος από αυτούς που σήμερα του κλέβουν τον ιδρώτα του;