Δήμος Δελφών - 20 Απριλίου, 2015

Ένταξή της Τ.Κ. Μαυρολιθαρίου στο Δίκτυο των Μαρτυρικών Χωριών και Πόλεων επιχειρεί ο Δήμος Δελφών

orafok 20 Απριλίου, 2015

0 136 36 second read

Την ανακήρυξη της Τοπικής Κοινότητας Μαυρολιθαρίου σε Μαρτυρικό χωριό και την ένταξή του στο «Δίκτυο των Μαρτυρικών Χωριών και Πόλεων της Ελλάδας» επιχειρεί ο Δήμος Δελφών.

Το συγκεκριμένο ζήτημα αναμένεται να τεθεί προς συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο την επόμενη Τετάρτη όπου η αρμόδια Αντιδήμαρχος κ. Μαίρη Ανδρεοπούλου θα αναπτύξει τους λόγους που το Μαυρολιθάρι πρέπει να συμπεριληφθεί στα Μαρτυρικά Χωριά της Ελλάδας.

.Το ιστορικό

Το χωριό Μαυρολιθάρι βρίσκεται στην Ορεινή Παρνασσίδα, στους πρόποδες της νότιας πλευράς του όρους Οίτη σε υψόμετρο 1140 m, και περικλειόμενο από τα όρη Γκιώνα νότια και Βαρδούσια δυτικά . Λόγω της γεωγραφικής αυτής θέσης του κατά την περίοδο 1942-1949 υπήρξε «σταθμός-στρατόπεδο-στέκι-καταφύγιο» πολλών αντιστασιακών ομάδων αλλά και οργανωμένων αντάρτικων σχηματισμών παρέχοντας σε αυτούς στέγη, υλική βοήθεια και τροφοδοσία.

Το Νοέμβριο του 1942 ο Στρατηγός Ναπολέων Ζέρβας και ο Άρης Βελουχιώτης μαζί με τους άγγλους αξιωματικούς σαμποτέρ Έντυ Μάγιερς και Κρις Γκουντάουζ, που έπεσαν στην Γκιώνα με αλεξίπτωτα, σχεδίασαν την εκτίναξη της Γέφυρας του Γοργοπόταμου. Εξαιτίας της παραπάνω «αναγκαστικής παροχής βοήθειας» του

χωριού Μαυρολιθαρίου προς τις αντάρτικες ομάδες και μετά την μάχη στις Καρούτες, όπου οι Γερμανοί είχαν μεγάλες απώλειες αποφάσισαν να κάψουν πολλά χωριά μεταξύ των οποίων και το Μαυρολιθάρι.

Το Μαυρολιθάρι λοιπόν πλήρωσε γι’ αυτό.

Από τα εναπομείναντα έγγραφα έχουν διασωθεί ιστορικές μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων, αγωγή των κατοίκων του χωριού κατά του Γερμανικού Δημοσίου το 1996 για αποζημίωση, αποσπάσματα αποφάσεων του Υφυπουργείου Ανοικοδομήσεως του 1946 και 1947 και άλλα, συνάγεται αβίαστα και με καθολική παραδοχή ότι το Μαυρολιθάρι υπέστη μεγάλες υλικές καταστροφές με το κάψιμο από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής και όχι μόνο.

Το χωριό υπέστη και βομβαρδισμό με 96 βόμβες από την Ιταλική αεροπορία τον Ιούνιο του 1943 αφήνοντας πίσω του τέσσερις νεκρούς και ζημιές σε μερικά σπίτια και το Ιερό της Εκκλησίας του Αγ. Νικολάου, καθώς επίσης και δεύτερο μερικό κάψιμο από τον Ελλην. Στρατό το 1947 για να καταστραφούν οι αποθήκες τροφίμων των ανταρτών.

Η είσοδος της γερμανικής διλοχίας στην ανταρτοκρατούμενη περιοχή της Ρούμελης

το καλοκαίρι του 1944 ήταν μια «στρατηγική αναγνώρισις». Αμέσως ύστερα

εξαπολύθηκαν οι μεγαλύτερες και τελευταίες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Γερμανών στη Στερεά Ελλάδα, που κράτησαν όλο τον Αύγουστο. Οι Μαυρολιθαρίτες φυλάγονται, εγκαταλείπουν το χωριό για 3-4 ημέρες, από 18-22 Αυγούστου του 1944, μετακινούμενοι στην Γκιώνα και στα Βαρδούσια και κρύβουν τα πράγματά τους για να τα γλυτώσουν.

Έτσι οι γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις εισέρχονται στο έρημο χωριό με τα άδεια

σπίτια βάζοντας φωτιές με την άσπρη εμπρηστική σκόνη που χρησιμοποιούν.

Σ’ αυτή την επιχείρηση το Μαυρολιθάρι κάηκε σχεδόν ολοσχερώς από τα Γερμανικά

Στρατεύματα κατοχής. Από τα 249 σπίτια που είχε τότε το χωριό, κάηκαν όλα πλην είκοσι κατ’ άλλους πλην δεκαεπτά.

Αυτές οι πράξεις των στρατευμάτων κατοχής καταταλαιπώρησαν τον κόσμο, τον

εξουθένωσαν, τον ξεσπίτωσαν, τον άφησαν στο δρόμο, του κατέστρεψαν την περιουσία του, τα ζωντανά του, το νοικοκυριό του και ανάγκασαν πολλούς να μεταναστεύσουν σε μεγαλουπόλεις εγκαταλείποντας για πάντα το χωριό. Οι Μαυρολιθαρίτες μαρτύρησαν σε αυτή την περίοδο χτίζοντας και ξαναχτίζοντας τα σπίτια τους με μεγάλο κόπο, δυσκολίες, στερήσεις, διωκόμενοι, κακοχούμενοι, υστερούμενοι.

Σήμερα και ύστερα από εβδομήντα χρόνια η Δημοτική Αρχή νιώθοντας ηθική και πατριωτική υποχρέωση απέναντι στους προγόνους και την πατρίδα, θα επιδιώξει την ανακήρυξη του Μαυρολιθαρίου σε Μαρτυρικό Χωρίο και θα αιτηθεί την ένταξή του στο «Δίκτυο των Μαρτυρικών Χωριών και Πόλεων της Ελλάδος».

«Αυτή η πράξη της αναγνώρισης θα συμβάλει «κατ’ ελάχιστον» στη συμπλήρωση της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας», επισημαίνεται στη σχετική εισήγηση της κα Ανδρεοπούλου.